Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/195

pragnęłabym, ażeby Servet oddał go na wystawę; żeby nasze nazwisko wydrukowane było w katalogu.
 — Pomówimy o tem później — odpowiedział Ludwik, wzruszając ramionami.
 Lokaj znowu się ukazał.
 Niósł lampę, a za nim szła Symona.
 Dziewczę bardzo było wzruszone i skłoniło się nieśmiało.
 Marja podbiegła do niej, zawoławszy:
 — A jak to ładnie, że pani sama przyniosła ten list; jakże pani jestem wdzięczną.
 — Podjęłam się tego zlecenia — odpowiedziała szwaczka — bo dawało mi pretekst do przyjścia tutaj. Inaczejbym nie śmiała.
 — To bardzo źle, my bardzo pani jesteśmy przychylni. Zapewne przyszła pani z nami pomówić o pani Dubieuf.
 — Tak.
 — Czy pisała do pani?
 — Pisała do mnie wczoraj. Dziś przyjęła mnie do siebie i właśnie przyszłam państwu podziękować za szlachetną pomoc.
 — Więc pani przyjęta?
 — Tak, przyjęta jestem.
 — O! jakże się cieszę! Kiedy pani obejmuje swe obowiązki?
 — Jutro, a ponieważ nie będę miała sposobności dość długo wychodzić, przyszłam podziękować państwu.
 Przy tej rozmowie obecną była Walentyna. Obojętnie, chłodno, a lepiej powiedzieć nieprzychylnie i z wyraźną pogardą spoglądała na młodą dziewczynę.
 Nie pojmowała wcale, jak mąż jej i córka interesować się mogli tem dziewczęciem, wychudłem od pracy i cierpień.
 Wzruszające słowa Symony nie wywołały w duszy Walentyny żadnego wzruszenia.
 — To wszystko komedja! — pomyślała sobie. — Szumne zdania zawczasu przygotowane, dla oszukiwania głupich.
 Ludwik Bressoles, zarówno jak Marja, szczerze był wzruszony i Symona coraz sympatyczniejszą mu się wydawała.
 — Dobrześ pani uczyniła, żeś dzisiaj przyszła — rzekł — niech pani będzie przekonana, że cenimy to wielce. Za każdym razem, jak pani będzie miała kilka chwil wolnych, radzi będziemy widzieć panią u nas.
 — Spodziewam się, że pani o tem nie wątpi? — dodała Marja.
 — Pani zdaje się sierotą jesteś? — zagadnęła Walentyna.
 Symona drgnęła i zaczerwieniła się, usłyszawszy pytanie tej damy, która dotąd patrzyła na nią prawie pogardliwie.
 — Tak, jestem sierotą — szepnęła — przynajmniej tak myślę. Rodzice mnie porzucili i nie wiem nawet, czy żyją.
 — A! podchwyciła pani Bressoles — więc pani jesteś prawdziwem dzieckiem.