Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/199

czyła, że nigdzie nie pojedzie i ubierać się nie będzie, zamknęła się w buduarze i nie kazała wpuszczać nikogo bez wyjątku.
 Paskal de Landilly przyjechał sam, ale ponieważ go nie przyjęto, napisał kilka słów i pokojówka pomimo zakazu wchodzenia, ośmieliła się liścik ten zanieść natychmiast swej pani.
 Oktawja przeczytała go i rzuciła w ogień, mówiąc do siebie:
 — Nie pójdę!
 Służąca stała naprzeciw swej pani.
 — Na co czekasz? — spytała Oktawja.
 — W domu jeść będzie pani obiad?
 — A tobie co do tego? Daj mi pokój.
 — Tak, ale kucharka chciałaby wiedzieć.
 — Jeszcze gadasz... precz!
 — Dobrze, proszę pani!
 Pokojówka wyszła, przygryzając wargi, ażeby się nie rozśmiać.
 O wpół do siódmej Oktawja zadzwoniła głośno.
 Zjawiła się pokojówka i zapytała spokojnie:
 — Czego pani sobie życzy?
 — Jest obiad?
 — Niema. Pani nie kazała.
 — Dobrze. Nie będę jadła w domu. Pomóż mi się ubrać.
 — Jaką suknię pani każe?
 — Tę, co wczoraj...
 — Kazać stangretowi, ażeby zaprzęgał?
 — Nie potrzeba. Każ mi sprowadzić karetkę. Ale moja kochana — dodała, nagle ton zmieniwszy — czy cię nie obraziłam trochę dziś zrana?
 — Trochę a nawet bardzo, proszę pani... tak się pani gniewała... tyle mi głupstw pani nagadała, a przecież cóżem pani zrobiła?
 I pokojówka, wyjąwszy z kieszeni chustkę, obtarła nią oczy zupełnie suche.
 — Nie płacz — odezwała się Oktawja — wiesz przecie, jaka jestem, jeżeli się rozgniewam, to krzyczę, ale to prędko przechodzi.
 — To prawda, że pani dobra, tylko się pani unosi.
 — Daruję ci kostium niebieski, ten prawie nowy.
 — I kapelusz do niego?
 — I kapelusz.
 — O, dziękuję pani.
 — Spodziewam się, żeś zadowolona.
 — O! i jeszcze jak?
 — No, to pomóż mi co prędzej ubierać się.
 — Za pięć minut będzie pani gotowa.
 Oktawja zaczęła nucić arję z nowej operetki.
 Zły humor przeminął.