Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/20

V.

Oględziny.

 Tylko na chwilę tłum widział przybyłych i znów na ich rachunek oddawać się zaczął najfantastyczniejszym przypuszczeniom.
 — To sam prefekt policji — mówili jedni.
 — E; gdzie tam! minister sprawiedliwości! — zapewniali drudzy.
 Domysły szły na wyścigi.
 A tymczasem komisarz dzielnicy prędko wyszedł z mieszkania na spotkanie członków sądu.
 Przywitano go pochwałami za tak prędkie zawiadomienie sądu i prefekta.
 — Za obowiązek uważałem sobie nie tracić ani minuty — odpowiedział — zbrodnia wydarzyła się wśród okoliczności osobliwych i dla tego śledztwo wydaje mi się pilnem.
 — Gdzie ofiara? — zapytał podprokurator.
 — Proszę panów...
 Komisarz zaprowadził członków sądu do karetki, przy której stało na straży dwóch sierżantów miejskich. Sam otworzył drzwiczki.
 Wtedy ujrzano trupa w tej postawie, jaką żeśmy już opisali. Przy nim na ławeczce leżał kapelusz.
 — Czy kto dotykał się trupa? — zapytał sędzia śledczy.
 — Nie — odparł komisarz — znajduje się on w takiem samem położeniu, jak go zobaczył stajenny pana Bienet, który otworzył karetkę, żeby ją, jak zwykle, wyczyścić.
 — O której godzinie powróciła ta karetka?
 — Nie umiem na to pytanie odpowiedzieć, panie sędzio.
 — Dlaczego?
 — Dla bardzo prostej przyczyny. Woźnice moi biorą klucz od bramy, kiedy wyjeżdżają na noc. Wracając, wyprzęgają konie, zaprowadzają go do stajni, a sami odchodzą sobie, zamykając bramę.
 — A czy jest tutaj woźnica, który jeździł tą karetką?
 — Kazałem go zaprowadzić do cyrkułu przy ulicy Dondeville, odezwał się komisarz.
 — Dobrześ pan zrobił! Czy wie, za co go aresztowano?
 — Nakazałem moim nic o tem nie mówić.