Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/201

pliwość ma swe granice, — a pan nadużywasz już mojej. Zuchwalstwa takiego nie mogę dłużej znosić, ani jako członek sądu, ani jako człowiek. Porzuć pan ten swój ton — a jeśli pan uważasz się za niewinnego, dowiedz swej niewinności, a nie, to odeślę pana do więzienia i zaczekam z badaniem, aż się pan uspokoisz. Dla pańskiego dobra radzę inaczej się panu zachowywać.
 Iwan zrozumiał, że dla wydobycia się z tego okropnego położenia trzeba poddać się wszelkim jego warunkom.
 Usiłował więc zapanować nad sobą, powściągnąć swą dumę i rzekł:
 — Niech pan pyta, będę odpowiadał.
 — Jak się pan nazywa?
 — Iwan hrabia Smoiłow.
 — Narodowość?
 — Poddany rosyjski.
 — Gdzie się pan urodziłeś?
 — W Petersburgu.
 — Ile pan masz lat?
 — Dwadzieścia pięć.
 — Rodzice pańscy żyją jeszcze?
 Na to pytanie młodzieniec z lekka zadrżał. Oczy stały mu się wilgotnemi. Potrzebował nowego wysiłku woli, ażeby powstrzymać łzy, gotowe z oczu popłynąć.
 — Rodzice moi już nie żyją!... — szepnął głucho.
 — Gdzie pan zwykle mieszka?
 — W Petersburgu.
 — Dawno pan w Paryżu?
 — Dziewięć dni.
 — Gdzie pan stanąłeś?
 — W hotelu Wielkim.
 — Prosto z Rosji pan przyjeżdża?
 — Nie, z Londynu, gdzie dwa tygodnie byłem, a dokąd przyjechałem z Antwerpii. Przedtem podróżowałem kilka tygodni po Szwajcarii i Włoszech.
 — Paszport pan ma?
 — Mam.
 — Dlaczego nie znaleziono go ani przy panu, ani w pańskich kufrach?
 — Oddałem go do ambasady rosyjskiej.
 — W jakim celu pan podróżuje?
 — Dla przyjemności.
 — Bogaty pan jest?
 Tak.
 — Nawet bardzo bogaty?
 — O tyle, że stać mnie na wszelkie potrzeby i kaprysy.