Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/202

 — Skąd pan ma ten majątek?
 — W spadku po rodzicach.
 — Ma pan prawo nosić tytuł hrabiego?
 — Mam.
 — To pan należy do starej szlachty rosyjskiej?
 — Mój ród sięga kilku stuleci.
 — Przyjaciół pan ma w Paryżu?
 — To zależy, co pan rozumie pod tym wyrazem. Jeżeli pan mówi o tych, w których towarzystwie byłem w chwili, kiedy mnie aresztowano, odpowiem panu: Nie! To nie przyjaciele, lecz po prostu niedawni znajomi, z wyjątkiem jednego.
 — Kogo?
 — Wicehrabiego Guya d‘Arfeuilla, prawdziwego szlachcica, z którym trzy czy cztery razy spotkałem się przypadkiem zagranicą. Szanuję go bardzo i przekonany jestem, że i on również to samo dla mnie czuje.
 — Czy wicehrabia d‘Arfeuille jest Paryżaninem?
 — Tak.
 — Powiada pan, że zapoznał się pan z nim zagranicą, to pan dawniej nigdy nie był w Paryżu?
 — Byłem z rodzicami, ale to tak już dawno, że nie pamiętam. Było to przed dwudziestu laty — miałem wtedy dopiero trzy lata.
 — Wracam do swego pierwszego pytania: Co pan porabiał po południu i wieczorem 26. bieżącego miesiąca?
 Hrabia Iwan przez kilka chwil przypominał sobie w pamięci, wreszcie rzekł:
 — O ile pamiętam, poszedłem o jedenastej zjeść śniadanie z wicehrabią d‘Arfeuille, na które mnie zaprosił. Rozstawszy się z nim, przechadzałem się po Paryżu, jadłem obiad w restauracji na bulwarach, potem byłem w restauracji Rozmaitości.
 — Czy pan sam byłeś, rozstawszy się z wicehrabia d‘Arfeuille?
 — Sam.
 — Do wieczora?
 — Do wieczora.
 — Co za cel miała pańska, samotna przechadzka?
 — Żadnego celu nie miała. Spacerowałem, paliłem papierosy, i przypatrywałem się wystawom sklepowym.
 — Tak pan przepędziłeś cały ten czas?
 — Zdaje się.
 — Kłamiesz pan! — rzekł sucho sędzia śledczy.
 — Łaskawy panie! — zawołał Rosjanin, na obelgę tę zapomniawszy o roli oskarżonego.
 — Kłamiesz pan! — powtórzył Paweł de Gibray. — W tym czasie jeden postępek jest ważny, ale się starasz go ukryć.
 — Nie! — wyszeptał hrabia Iwan, znowu spokojny — pominąłem to dla tego, że nie pamiętam.