Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/205

 — Teraz niema już wątpliwości, że pan zabiłeś tę kobietę, również i tego pana, którego oczekiwałeś na stacji drogi żelaznej.
 — To ja i tego Pana zabiłem? — z gorzką ironją wyrzekł podsądny.
 — Przyznajesz się pan do tego, żeś był w nocy na stacji drogi żelaznej?
 — Przyznaję; spotkałem jednego z moich przyjaciół, przybyłego z Londynu. Nazajutrz rano musiał jechać do Szwajcarii. Przeprowadziłem go do hotelu, niedaleko od stacji liońskiej drogi żelaznej.
 — Jak się nazywa ten hotel?
 — Nie wiem.
 — O której godzinie rozstałeś się pan z przyjacielem?
 — O drugiej.
 — Ten pan wasz rodak?
 — Tak.
 — Jak się nazywa?
 — Hrabia Sergjusz Mikołajew.
 — Pan utrzymujesz, że on pojechał do Szwajcarii?
 — Jestem tego przekonania.
 — Gdzie mianowicie?
 — Do Genewy.
 — Jak długo tam zabawi?
 — Dwa tygodnie.
 — W jakim hotelu tam stanie?
 — W hotelu Bo — Ryważ.
 — O wszystkiem przekonamy się przez telegraf. Teraz wyjaśnij mi, jakim sposobem, rozstawszy się o drugiej w nocy z przyjacielem pańskim niedaleko od stacji liońskiej drogi żelaznej, pan w tym samym czasie znalazłeś się na ulicy Montorgueli i rozmawiałeś w hotelu z dyżurnym korytarzowym?
 — Tego objaśnić nie mogę, oddani panu ludzie z pewnością go oszukali.
 — Pytam się, w jakim celu?
 — Lub sam się pan omyliłeś.
 — Nie możesz mnie pan przekonać, aby tych ludzi w błąd wprowadziło podobieństwo.
 — Zupełnie nie. Wyślij pan telegram do hrabiego Sergiusza Mikołajewą do Genewy i przekonasz się, że mówię prawdę.
 — Wyślę telegram do naczelnika policji śledczej. Widocznie, że ten przyjaciel, pański współtowarzysz jest w zmowie z panem.
 — Pozwól pan zadać sobie jedno pytanie.
 — Owszem, lecz uprzedzam, że nie jestem w obowiązku odpowiadania na nie.
 — Pan posądzasz mnie, iż jestem winnym zabójstwa, nie zważając, że może towarzyskie położenie przedstawia nieprawdopodob-