Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/213

sąsiedzi, od których będziesz mógł powziąć wiadomość. Nieprawdopodobnem nawet nie jest, że sama dziewczyna dotąd mieszka w Vique-sur-Bresne.
 — Czy jest tam, czy jej niema, odszukać ją muszę. Pisywać mam do was?
 — Nie, nie, listów nie trzeba list może zaginąć i skompromitować. Podróż prawdopodobnie długo nie potrwa. Czekać będziemy na twój przyjazd, ażeby wiedzieć, jak mamy dalej postąpić.
 — Dobrze.
 — Jeżeli dziewczyny niema już w Vique-sur-Bresne — a będziesz miał wskazówki, że znajdować się może w okolicy, powinieneś tam wszędzie prowadzić poszukiwania.
 — Niezawodnie to zrobię — odpowiedział Maurycy.
 — W takim razie — ale tylko w takich okolicznościach napiszesz do nas, ażeby nas uspokoić co do opóźnienia twego powrotu.
 — Jak adresować list?
 — Do kapitana Van Broke, ulica Surennes, a postaraj się, ażeby w liście nie było ani jednego nieostrożnego wyrazu.
 — Dla większego bezpieczeństwa użyję do tego kratki, którą mam u siebie, a wy zapewne także posiadacie jej duplikat.
 — To będzie bardzo dobrze. Nie zapominaj z sobą wziąć pieniędzy.
 — Tak, kilka tysięcy franków może mi dopomódz do rozwiązania języka temu lub owemu.
 — Potrzebujesz pieniędzy?
 — Nie mam jeszcze. Wydam ze swych, jeżeli będzie potrzeba.
 — Dobrze. Podasz nam po przyjeździe rachunek i zaraz go uregulujemy.
 — Nic więcej nie macie mi do powiedzenia?
 — Nic więcej.
 — W takim razie pożegnam was i pojadę jutro.
 — Szczęśliwej drogi i powodzenia!
 Z ulicy Surennes udał się Maurycy do pani Rosier, bardziej znanej pod nazwiskiem Aimee Joubert.
 Wiemy, że widział się z nią onegdaj, pomimo to, wyjeżdżając z Paryża choć na czas krótki, chciał się z nią pożegnać.
 Siedziała przy śniadaniu, kiedy o jednastej przyszedł na ulicę Procence.
 — Przyszedłeś zjeść śniadanie ze mną, moje drogie dziecko — rzekła, pocałowawszy go.
 — Nie, przyszedłem się z tobą pożegnać.
 — Jakto? wyjeżdżasz z Paryża? — zawołała pani Rosier, trochę zbladłszy. — Czy wyjeżdżasz z tym Holenderczykiem?
 — Nie, jadę sam, podróż długo nie potrwa. Wrócę za dwa lub trzy dni.