Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/22

 — Cóż tam takiego? — spytał sędzia, śledząc wzrokiem wszystkie jego poruszenia.
 — Zabójca bezwarunkowo nie łaszczył się na pieniądze — odpowiedział Jodolet. — Jest i pugilares ofiary i wcale nie pusty, bo ciężki.
 — Może w nim znajdziemy jaką wskazówkę — rzekł de Gibray. — Dajcie...
 Sędzia śledczy wziął pugilares, otworzył go i obejrzał. Były w nim bilety stu i dwustufrankowe, tudzież siedm franków, dziesięć centymów drobną monetą.
 — Moneta złota francuska, czy zagraniczna? — zapytał naczelnik policji.
 — Jest i francuska, jest i włoska, z wyobrażeniem Napoleona III i Wiktora Emanuela.
 — Więcej nic nie znaleźliście, Jodolet?
 — Nie... Druga kieszeń pusta.
 — Czy bielizna znaczona?
 Agent obejrzał koszulę nieboszczyka, jak uczynił to już poprzednio z jego chustką.
 — Żadnej cyfry niema.
 — Wszystko się jakby połączyło dla utrudnienia śledztwa — szepnął sędzia. — A spinki u koszuli niczem się nie odznaczają osobliwszem? — dodał głośniej.
 — Niczem... Na piersiach i u rąk zwyczajne spinki perłowe.
 Gibray polecił sekretarzowi zapisać w protokóle wszystkie te szczegóły; sekretarz pisał, nie zatrzymując się wcale, tylko co sekundę chuchając w zziębnięte palce.
 — Zimno pana paraliżuje — rzekł doń naczelnik policji śledczej.
 — Trochę! odmroziłem palce! Ale to nic, tylko pismo nie będzie ładne.
 — Byleby można było przeczytać, więcej nie potrzeba.
 — Panie sędzio, czy mam obejrzeć karetkę? — spytał Jodolet.
 — Naturalnie, to bardzo ważne.
 Wszyscy przystąpili do karetki.
 Agent wskoczył do niej, podniósł poduszki, zbroczone krwią, obejrzał dywanik, pudełko do zapałek przybite tuż przy okienku.
 — Nic — wyrzekł — nic zgoła.
 Paweł de Gibray przywołał gospodarza i rzekł doń;
 — Póki śledztwo się nie skończy, nie dawaj pan nikomu tej karetki; zresztą będzie ona opieczętowana.
 — Panie sędzio, każę ją wtoczyć do małej szopy, od której klucz będę miał przy sobie i w dzień i w nocy.
 — Tak też trzeba. Teraz pójdziemy do pana, i zaczniemy badać woźnicę, który jeździł tą karetką.
 Bienet skłonił się.
 — Zakryjcie ciało tego nieszczęśliwego i pozostańcie tutaj —