Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/221

kie wzruszenie, jakie ją ogarnęło przy niespodziewanem wspomnieniu przeszłości.
 Powziął myśl, aby z tego wzruszenia skorzystać.
 — Gdyby pani ofiarowano terez sposób, a przynajmniej możebność odszukania Piotra Lartiguesa — zapytał nagle — czy przyjęłabyś pani sprawę, którą chcielibyśmy pani powierzyć?
 Na imię Lartiguesa Aime Joubert głowę żywo podniosła.
 Błysk wściekłej nienawiści zajaśniał w jej oczach.
 Brwi zmarszczyły się — usta zbladły i zadrżały ręce.
 — Lartigues? — rzekła ochrypłym głosem — Lartigues? pan powiedział?
 — Tak, gotowi jesteśmy pani służyć, jeżeli nam się pani wywzajemni.
 — Znaleźliście panowie ślady Piotra Lartiguesa?
 — Młody hrabia Kurawiew już od dwóch lat szuka tego łotra.
 — Młody hrabia? — spytała dawna agentka.
 — Tak, syn hrabiny, zabitej przez Lartiguesa chce odnaleźć łotra, ażeby mieć dowód piśmienny, że ktoś inny kierował zabójstwem.
 Z oczu pani Rosier strzeliła błyskawica nienawiści.
 — O! — wyrzekła — syn zabitej szuka Piotra Lartiguesa i wpadł na jego ślad.
 — Tak i za kilka minut przyjdzie tutaj. — Może się pani z nim zobaczyć pomówić z nim i porozumieć co do sposobów odszukania łotra, który panią znieważył.
 — Hrabia będzie tutaj? Będę miała od niego wiadomości, które okupić wszystką krwią moją nie byłoby dla mnie za wiele.
 — Ułatwimy pani widzenie się z nim, jeżeli pani zgodzi się pomagać nam w szukaniu mordercy — odezwał się sędzia śledczy.
 — No, zgadzam się, jeżeli hrabia Kurawiew może mi dać sposób nasycić się zemstą, uczynię wszystko, czego panowie odemnie chcecie.
 — Może.
 — Jeżeli tak, to od tej chwili należę do panów.
 — Nareszcie! — wykrzyknęli sędzia śledczy, naczelnik policji śledczej i komisarz do spraw sądowych.
 — No — mówiła dalej pani Rosier — więc rzecz ułożona, że działać będę, jak zechcę, z takimi agentami, jakich sobie wybiorę.
 — Zgoda.
 — I od nikogo nie będę zależną?
 — Słuchać panią będą.
 — Dacie mi panowie lokal oddzielny?