Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/233

 — Bardzo dobrze. Jacy agenci śledzili w tej sprawie?
 — Jodelet i Martel — odpowiedział naczelnik policji śledczej.
 — Niech pan każe im i jeszcze sześciu innym ludziom przejrzeć dziś w książkach policyjnych i we wszystkich hotelach paryskich nazwiska podróżnych, którzy wyjechali 31 grudnia. Jutro o godzinie dziesiątej czekać będę na Jodeleta i Martela w domu przy ulicy Meslay, i proszę o klucz od mieszkania.
 — Zaraz go pani dam, gdy stąd wyjedziemy — odezwał się komisarz.
 Aime Joubert mówiła dalej:
 — Tam powiem im, co mają czynić. Potem przyjdę tutaj i prosić będę, ażeby panowie pojechali ze mną na cmentarz.
 — Będę gotów.
 — Może mi pan dać fotografie, o które pana prosiłam?
 — I owszem, oto są, niech pani z nich wybierze najlepsze.
 Uczyniła to też policjantka i wyszła z gabinetu sędziego śledczego z naczelnikiem policji i komisarzem do spraw sądowych.
 Ten wręczył jej klucz od mieszkania przy Maslay i zawiadomił Jodeleta i Martela, że ich oczekuje.
 Pani Rosier wsiadła do karetki i zawołała do woźnicy:
 — Ulica Victoire! Sto su! Prędko!
 Przyjechano na ulicę Victoire.
 Aime Joubert wysiadła, zapłaciła woźnicy i odprawiła go.
 Chociaż jechali prędko, było już kwadrans na siódmą.
 Maurycy od dwudziestu minut czekał w saloniku przed sutym ogniem na kominku.
 Wstał na spotkanie pani Rosier, pocałował ją w oba policzki i zawołał wesoło:
 — Dzisiaj nie będziesz mnie już łajała. Sama się spóźniłaś.
 — Raz jeden się nie liczy! — odpowiedziała takim samym tonem agentka.
 Potem ujęła w obie ręce czarnowłosą głowę Maurycego i pocałowała go w czoło.
 Biedna kobieta! biedna matka! człowiek, którego całowała z taktem uczuciem, był zabójcą, którego powinna była szukać i oddać na rusztowanie, a zabójca ten był własnym jej synem.
 Jednak nic jej nie niepokoiło. Nie ostrzegał jej żaden instynkt.
 Służąca otworzyła drzwi od jadalnego pokoju i rzekła:
 — Do stołu podane.
 — To chodźmy.
 Aime Joubert wzięła pod rękę swego syna, który patrzał na nią z uśmiechem i poprowadziła go do stołu, gdzie czekał na nich smaczny obiad.
 Rozmowa była ożywioną, ale obiad niedługo trwał.
 O dziesiątej Maurycy pożegnał się z tą, którą nazywał drogą opiekunką.