Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/243

 — Dziś nic więcej nie będzie do roboty?
 — Nic.
 — Co pani zleci na jutro?
 — Jutro przyjdź do mnie, panie Jodelecie, o dziewiątej zrana.
 — A ja? — spytał Martel
 — Niech pan idzie na ulice Montorgueil i w pobliżu hotelu niech pan każe obejrzeć wszystkie mostki uliczne; może zabójca wrzucił pod który swoją broń...
 Jutro wieczorem przyjdź pan tu do mnie o szóstej dla zdania sprawy z tych poszukiwań.
 — Zrozumiałem.
 — Teraz może Pan odejść. Ale niech pan Jodelet zostanie.
 — Teraz — rzekła do Jodeleta, usiadłszy znów przy biurku, na którem leżały przyniesione wykazy — przyjrzyjmy się razem nazwiskom podróżnych, którzy opuścili Paryż dnia 21 grudnia.
 Wziąwszy papiery, zaczęła je układać.
 W pierwszym okręgu znajdowały się tylko dwa nazwiska, komisanta wędrownego, mieszkającego w Lyonie i młodej kobiety z Bourget z dwojgiem dzieci i służącą.
 Nad tem nie było co długo myśleć.
 Potem przeczytała agentka głośno:
 — Hotel Niderlandzki, ulica Garmont. Termitt (Juljusz), właściciel domu, urodził się w Ixelles, Belgijczyk, lat pięćdziesiąt. Przyjechał 8 grudnia, wyjechał 21. Papiery: paszport belgijski, wydany w Brukseli pod datą 5. grudnia.
 Aime Joubert, skończywszy czytać, spojrzała na Jodeleta.
 — No, w tem nie ma nic szczególnego — rzekł — to stanowczo nic. Przecież ten Juljusz Termitt nie może się tylko dlatego wydawać podejrzanym, że jest Belgijczykiem.
 — A mnie to uderza i bardzo nawet — rzekła agentka.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, bo wiem, że złoczyńca, którego podejrzewam, miesiąc temu znajdował się w Brukseli. Stąd wyjechał do Szwajcarji. Zresztą jutro się dowiemy, zanotuj sobie pan nazwisko i resztę i jutro w prefekturze poproś naczelnika policji śledczej, ażeby telegraficznie zapytał jednego z naszych agentów, czy dnia 5. XII wydany został paszport znanemu w Brukseli właścicielowi domu Juliuszowi Termitt i żądaj odpowiedzi również drogą telegraficzną.
 Jodelet wypisał z wykazu wszystko, co dotyczyło Juljusza Termitt.
 — Czy będziemy czytali dalej? — spytał.
 — Nie. Skończę to sama. Potrzeba koniecznie, ażeby depeszę wyprawioną została jutro zrana, jeżeli teraz już za późno.
 — Pójdę czemprędzej.
 Wziął za kapelusz i wyszedł.
 Aime Joubert znów się zajęła przeglądaniem wykazów.