Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/249

XIV.

 Co się stało z Maurycym tymczasem, kiedy pani Rosier — matka jego zawzięcie śledziła mordercę i jego wspólników.
 Wstawszy wcześnie rano w dniu oznaczonym dla odjazdu, zapakował rzeczy w walizę, poszedł do restauracji w pobliżu prefektury, — gdzie miał dostać kopję metryki Symony.
 O godzinie 9-tej dobrze się najadłszy, zjawił się w prefekturze, gdzie mu wydano ów dokument, należycie poświadczony przez władzę.
 Opuściwszy Paryż w południe, Maurycy przybył do Joigny o trzeciej.
 Starodawna kurierka czekała na podróżnych.
 Landarą tą przyjechał o piątej do Vique-sur-Bresoe, gdzie stanął w hotelu „Pod koniem“.
 Umywszy sobie twarz i ręce, Maurycy zeszedł na dół ze swego numeru i w kuchni hotelowej zastał właścicielkę, wdowę Huirot.
 — Myślę o pańskim obiedzie — rzekła. — Na dworze chłodno. Czy chce pan jeść obiad w małej salce, czy mam panu nakryć tutaj w kuchni przed ogniem na kominie?
 — Zjem tutaj obiad — odrzekł. — Dobrze mi będzie przy ogniu.
 Służąca nakryła niewielki stolik.
 Wdowa Huiret spytała na pozór od niechcenia:
 — Zapewne pan pierwszy raz jest w tych stronach. Jeszcze nie miałam przyjemności nigdy pana tu widzieć. Podróżuje pan dla przyjemności.
 — Niezupełnie.
 — To zapewne dla interesów?
 — Tak, i może będę mógł powziąć od pani jaką potrzebną dla mnie wiadomość.
 — Czy pani w Vique-sur-Bresne lub okolicy nie zna niejakiej pani Charvais?
 — Charyais? — powtórzyła wdowa. — Tu mamy wielu Charvais. Nawet jedni z nich są moi krewni. Tylko o których pan mówi?
 — Kiedy nie wiem o których. Wyborny rosół.
 — Bardzo mi przyjemnie, że panu smakuje. Jeżeli pan wie, jak na imię tej Charvais, o którą pan pyta, to może będę wiedziała.
 — Klaudyna jej na imię.
 — Ta, co dzieci brała na wychowanie?
 — Właśnie.
 — To bardzo porządna kobieta. Wszyscy Charvais są porządni. Widywałam ją codziennie, kiedy jeszcze mieszkała w Vique-sur-Bresne.
 — Więc tu już nie mieszka? — spytał Maurycy pośpiesznie.
 — Lat temu już pięć wyprowadziła się stąd po śmierci jej męża