Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/258

potem był za służącego u jakiegoś bogatego pana.
 Galoubet parsknął śmiechem.
 — Gadaniny! — zawołał — żołnierz kamerdynerem bogatych państwa! e! pani matko, nieboszczyk był takim żołnierzem, jak ja, a takim kamerdynerem, jak wy margrabiną.
 Oczy pani Rosier znowu się zaświeciły.
 — To chyba musicie coś wiedzieć? — spytała z miną jak najdobroduszniejszą.
 Sylwan Cornu kopnął Galoubeta pod stołem, co znaczyło: „milcz, przeklęty gaduło!“
 Galoubet zrozumiał i sam w myśli przyznał koledze najzupełniejszą słuszność, bo czuł, że się zbyt nieostrożnie odezwał.
 Starał się też to zatrzeć.
 — E! znać go nie znam — odrzekł — gdybym go znał, poszedłbym zaraz o tem powiedzieć. Każdy myśli, że mu się widzi, otóż ja sobie myślę, że ten człowiek wcale nie patrzy na dawniejszego żołnierza, ani na kamerdynera.
 — Dobrze, dobrze — pomyślała sobie Aime Joubert — czepiaj się płota, jak pijany, a ja już wiem, że ty będziesz musiał wszystko wyśpiewać.
 Nalała sobie i rzekła, składając gazetę i chowając ją do kieszeni:
 A czybyście nie pomówili o naszym interesie?
 — Nie, lepiej już jutro.
 — No, ale gdzie się zobaczymy, mój synku?
 — Tutaj, jeśli chcecie!
 — Dobrze.
 — Przyniosę z sobą towar.
 — Kiedy?
 — Jutro zrana.
 — O której?
 — O ósmej. Zalejemy robaka wódką.
 — Już tu czekać na mnie nie będziecie, a żebyście wiedzieli, jak chciałabym zawiązać z wami stosunki handlowe, dziś funduję całej kompanji.
 Uraczyła jeszcze towarzyszy wódką i zapłaciła rachunek.
 To samo uczynili Sylwan Cornu i Galoubet.
 Trzej inni zamierzali część nocy spędzić przy kartach.
 Agentka i dwaj złodzieje razem wyszli na ulicę.
 — A dokąd pójdziecie?
 Aime Joubert odpowiedziała na chybił trafił pijanym głosem
 — A na ulicę św. Ludwika idę.
 — A to akurat, jak my — zawołał Galoubet. — Daj mi mamusiu łapkę, to cię odprowadzimy. Nasze mieszkanie na ulicy Miedzianej.
 Ani na chwile nie zawahała się agentka.