Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/260

 Sylwan i Galoubet mieszkali rzeczywiście w jednym z tych ohydnych domów, gdzie przestąpić progu nie może żaden uczciwy człowiek bez strachu.
 Dowiedziawszy się, czego chciała, agentka szybko się oddaliła.
 Cornu wraz z kolegą swym mieszkał na trzeciem piętrze.
 Policzywszy pieniądze, wyjęte z portmonetki, a było ich sto trzynaście franków, obaj złodzieje położyli się spać.
 — Sto trzynaście franków — mruknął Sylwan — zła liczba.
 — Dlaczego?
 — Trzynaście przyniesie nam nieszczęście.
 — Jakiś ty głupi! — odpowiedział Galaubet, wzruszając ramionami.
 — Zabobony dobre tylko dla bab! Ja tam ani w trzynastkę nie wierzę, ani w piątek! Ja jestem filozof, mój panie, słyszysz? Nie pleć bredni, a śpij, to będzie lepiej.
 W dziesięć minut później zacni towarzysze chrapali.
 Była godzina dwunasta w nocy.
 O pierwszej Galoubet nagle się przebudził.
 Pewny, że słyszał pukanie do drzwi, podniósł się na łóżku, przetarł oczy i jął się przysłuchiwać.
 Cornu wciąż spał.
 Znowu się dało słyszeć pukanie.
 — Kto tam? — zapytał Galoubet.
 — Czego potrzeba?
 — W imieniu prawa otwórzcie.
 — Jeżeli nie otworzycie, wyłamiemy drzwi — rzekł grożący głos.
 — Zaczekajcie chwilę, panowie, nie ma jeszcze u nas światła.
 — Ale my mamy, otwórzcie!
 Sylwan drżąc na całym ciele, obrócił klucz w zamku.
 Drzwi się otworzyły i pokój wnet oświetlony został blaskiem świecy, niesionej przez gospodarza domu, któremu towarzyszył komisarz policyjny i kilku agentów.
 Przerażeni tym widokiem, obaj złodzieje usiedli na łóżkach.
 Komisarz wszedł do pokoju.
 — To wy się nazywacie Sylwanem Cornu? — zapytał starszego z łotrów.
 — Do pańskich usług, tak, panie komisarzu.
 — A wy — mówił dalej tenże — jesteście Narcyz Cartier, przezwany Galoubetem?
 — Tak, panie Komisarzu.
 — W imieniu prawa aresztuje was obu.
 Póki złodzieje kończyli się ubierać rękami nieco drżącemi, komisarz policyjny odbywał rewizję w pokoju.
 Tu znaleziono cztery zupełnie nowe garnitury, które niewątpliwie skradzione były w jakimś magazynie.
 Agenci zabrali te rzeczy i komisarz rozkazał ruszyć w drogę.