Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/261

 We dwadzieścia minut obaj łotrzy znajdowali się w areszcie.
 — Dobrze — szepnął Galoubet Sywanowi do ucha — komisarz nie zabrał nam „pieniędzy“ i to bardzo dobrze.
 — Schowałeś żółte?
 — Ba! będzie za co pocieszać się wódką!
 Koledzy znaleźli wreszcie dwa miejsca na łóżku.
 Położyli się obok siebie i szepcąc sobie dalej, spędzili resztę nocy na nieprzyjemnych rozmyślaniach.
 O dziewiątej zrana drzwi się otworzyły, ukazał się dozorca i zawołał:
 — Do sędziego śledczego!
 Czekali na nich żołnierze.
 Sylwan szedł za Galoubetem.
 Włożono im kajdanki i zaprowadzono do gabinetu Pawła de Gibray.
 Ten czytał raport policji.
 Naretszcie Gibray podniósł głowę i skierował na nich wzrok chłodny i przenikliwy.
 — Który z was nazywa się Galoubet? — zapytał sędzia śledczy.
 — Ja — odpowiedział Cartier tonem jak najpokorniejszym.
 — Sądzeni byliście już kilka razy, tak zapisano w waszych aktach.
 — O! nie poszczęściło mi się.
 — Trzy lata siedzieliście w Poisy, sześć miesięcy w Roquette, dwa lata u św. Pelagji, rok w Mazas, o! to niemałe macie zasługi! Macie prawo, ażeby was mianowano oficerem między złoczyńcami.
 Galoubet zwiesił głowę i nic nie odpowiedział.
 Gibray zwrócił się do drugiego łotra.
 — Sylwan Cornu?
 — Tak.
 — Macie jeszcze większe zasługi, niż wasz kolega. Siedmnaście lat przebyliście w rozmaitych więzieniach.
 — Siedmnaśde i pół — poprawił Cornu nieśmiało.
 — W którym roku zamknięto was w Poisy?
 — W 1847.
 — I wyszliście?
 — W 1853.
 — A więc w roku 1849 byliście tam jeszcze?
 — A juści.
 — Czy tam poznaliście się z Cartierem, — przezwanym Galoubet?
 Galoubet odpowiedział:
 — Tak. W roku 1851 odebrałem trzy lata w Poisy.
 Gibray przez kilka minut milczał, poczem nagle zapytał Sylwana:
 — Pamiętacie swych towarzyszy w więzieniu głównem?