Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/269

 — To ja! — szepnął.
 Oktawja drgnęła, usłyszawszy jego głos, ale wzięła go pod rękę i zapytała prędko.
 — Masz lożę?
 — Mam.
 — Z gabinetem?
 — Tak. Nikt cię nie zobaczy.
 — Chodźmy prędzej.
 Maurycy wprowadził Oktawie do małego gabinetu, gdzie jej nie można było widzieć z sali.
 — O! — rzekła, zdejmując maskę aksamitną i odrzucając kapturek. — Jak przyjemnie mieć pięć minut swobody, kiedy się od niej musisz odzwyczaić.
 — Niewolnicą więc zostałaś?
 — Jak najzupełniej, ale mnie nie całkiem rozumiesz? Nudzę się śmiertelnie, ale mnie podtrzymuje nadzieja świetnej przyszłości. Kiedy hrabia przekona się zupełnie, że go uwielbiam, ożeni się ze mną, a kiedy zostanie mym mężem, nie będę go potrzebowała już oszczędzać i poprowadzę go za nos. Zobaczysz!
 Ale dość o mnie, pomówmy teraz o tobie! Cóż porabiasz odtąd, jak zmuszona byłam cię nie przyjąć?
 — Odbyłem maleńką podróż.
 — Tak sobie dla przyjemności?
 — Nie, jeździłem za interesami, i wystaw sobie, spotkałem w Hawrze człowieka, który niedawno cię widział w Paryżu i dobrze cię zna. Długo też mówiliśmy o tobie.
 Na twarzy młodej kobiety zjawił się niepokój.
 — Więc któż to taki?
 — Notariusz z Vique-sur-Bresnes.
 Mówiąc to, Maurycy uważnie się przypatrywał Oktawji. Widział, że najprzód zbladła, a potem twarz jej stała się szkarłatną.
 — A! — odrzekła pomieszana — on o mnie z tobą mówił?
 — Czy ci co złego powiedział? — przerwała Oktawja.
 — Nie.
 — Coś bardzo złego, jestem tego pewna. Opowiedzieć ci musiał, żem porzuciła rodziców i przyjechała bawić się do Paryża żem zabrała z sobą mleczną siostrę Symonę... mówił ci o tem?
 — Ha! — daremnie byłoby się zapierać! — odpowiedział Marrycy z uśmiechem.
 Niezmiernie rad był, że rozmowa sama wpadła, na ten przedmiot, na jaki chciał ją naprowadzić.
 Oktawją mówiła dalej:
 — Sławo honoru! Zdaje mi się, że słyszę tego starego, musiał mnie ładnie przed tobą opisać!
 — Tak, że musiałem mu powiedzieć, żeby przestał.