Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/27

 — Pięć lat będzie. Ośm lat służyłem u właściciela dorożek Samuela, aż do jego śmierci, ale mam świadectwo, potem dwa lata u kompanii.
 — A dlaczego tam nie zostaliście dłużej?
 Cadet podrapał się w głowę.
 — A, bo to... — rzekł zmieszany — wszystkiego tego narobiła ta wódka argentueilska — przez nią straciłem miejsce.
 Lekki uśmiech przemknął po ustach sędziego śledczego.
 Spostrzegłszy uśmiech ten woźnica, zrozumiał, że widocznie jego otwartość zrobiła dobre wrażenie. Zaraz poczuł się swobodniejszym.
 Gibray ciągnął dalej:
 — O której godzinie wyjechaliście wczoraj?
 — W południe punkt bez kwadransu. Pojechałem wprost na dworzec kolei północnej, gdzie zaraz zabrałem jakąś panią z dziećmi, musiałem walić aż na drogę żelazną Montparnasse. Siarczyście daleko! Dostałem franka sześćdziesiąt centów! sześć groszy na wódkę. Maluczko — potem...
 Sędzia śledczy znów przerwał woźnicy:
 — Wrócimy jeszcze później do tego, coście robili z czasem. A teraz powiedzcie, o której godzinie wróciliście do domu tej nocy?
 Cadet znów poskrobał się w głowę, co oznaczyło, że był w kłopocie i milczał.
 — Dlaczego nic nie mówicie? — zapytał Gibray.
 — A bo w tem właśnie sęk...
 — Pamięć wam nie dopisuje.
 — A trochę. Tak dokumentnie nie mogę powiedzieć. Może była godzina druga nad ranem, a może później, a może wcześniej. Śnieg zaczynał padać, walił mnie w twarz.
 — Dowiemy się, o której godzinie śnieg zaczął padać.
 — Punkt o wpół do drugiej, panie sędzio — wmieszał się brygadier sierżantów miejskich — chodziłem z patrolem i przyszedłem właśnie do cyrkułu.
 — A widzi pan! — zawołał Cadet triumfująco.
 — Choć człowiek sobie podpije, ale pamięta.
 — Musiano wam przecie tu otwierać bramę — pytał Gibray.
 — Nie, miałem przy sobie klucz.
 — Jakto?
 Właściciel karetek powtórzył objaśnienie, — jakie dał już komisarzowi cyrkułu.
 — Pańscy woźnice wracają o rozmaitych godzinach w nocy? — spytał sędzia śledczy.
 — Tak. Dyżurny kosztowałby mnie za dużo, a przytem jednego człowieka za mało na całą noc.
 Gibray dał znak, że objaśnienie to mu wystarcza, poczem dalej wypytywał Cadeta.