Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/270

XXIV.

 — Zły na ciebie, za co?
 — Bo temu staremu lowelasowi, temu świętoszkowi, wpadła w oko Symona i wściekał się, kiedy wyjechała ze mną.
 — Dał mi też i to do zrozumienia, chociaż zataił oczywiście prawdziwą przyczynę swego gniewu i interesował się tylko, jak powiedział, moralnością twej siostry mlecznej. Ale i cóż się z nią stało? Czy zmieniła nazwisko i znaną jest? Bogata teraz?
 Oktawja wzruszyła ramionami.
 — Symona miałaby być bogatą? — powtórzyła.
 — Nigdy! zanadto głupia! Kiedy mnie się sprzykrzyła robota i postarałam się o jedwabie, aksamity i brylanty, nagadała mi tyle morałów, niczem ksiądz jaki, że aż mnie zdenerwowała. Porzuciłam ją i każda z nas poszła w swoją stronę.
 — Dawno to było?
 — Prawie przed czterema laty.
 — I nic nie słyszałaś o niej?
 — Nic.
 — Z czego się utrzymywała?
 — Z szycia.
 — A gdzie szyła?
 — W magazynie przy ulicy Vivienne wtedy, gdyśmy się z sobą pożegnały; ale zdrowie miała liche, może już umarła.
 Oktawja mówiła dalej:
 — Cóż ci jeszcze powiedział ten głupi notariusz? czy nie wspomniał o mej matce?
 — I owszem, mówił mi, że twoja matka, pani Charvais, mieszka już nie w Vique-sur-Bresnes, lecz w sąsiedniej wsi Puissy, gdzie kupiła sobie domek i kawałek ziemi.
 — Matka ma się dobrze. Napiszę do niej w tych dniach. Ucieszy się bardzo, gdy się dowie o mem małżeństwie.
 — A ona pisuje do ciebie?
 — Nie. Nie ma mego adresu. Nie wie, gdzie mieszkam, odkąd porzuciłam miejsce u Bresolów.
 W Maurycego oczach zabłysła radość.
 — U Bressolów? — spytał z miną obojętną.
 — Któż to są ci Bressolowie?
 — Byłam u nich za „pannę do towarzystwa“ — odpowiedziała młoda kobieta, trochę się zaczerwieniwszy — osobliwsza rodzina, mój drogi. Mąż — prawdziwy niedźwiedź, lubi siedzieć w domu, a kiedy poprawia drzewo na kominku lub gra w karty ze swoimi starymi znajomymi, żona tymczasem włóczy się po teatrach, ba-