Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/274

się poprzednio zapatrywali roztropnie. Potem Lartigues zaczął szukać tajemniczego domina.
 — Jeśli się spotkam z tą kobietą, pójdę zaraz do domu, bo mi się spać chce ogromnie — rzekł Verdier, rozstając się z Lartiguesem.
 — Dobrze, zobaczymy się jutro na ulicy Suresnes.
 Maurycy wrócił do swej loży, skąd mógł się rozglądać na wszystkie strony, szukając domina niebieskiego z żółtemi wstążkami i w białej masce z niebieską koronką.
 Nagle wykrzyknął radośnie. Po drugiej stronie sali, w korytarzu, prowadzącym do amfiteatru, zauważył kostjum, opisany przez Oktawję, kostium tak charakterystyczny, że się niepodobna było omylić.
 Czemprędzej wybiegł z loży, przecisnął się przez tłum i przystąpił do Walentyny Bressoles — ona to rzeczywiście była w niebieskiem dominie. Stała w środku gromadki młodych ludzi, trochę już podchmielonych, którzy traktowali ją nieco za swobodnie.
 — Ja jestem jej towarzyszem, moi panowie — odezwał się Maurycy, odtrącając jednego z napastników, który stał najbliżej przy niebieskiem dominie. — Radzę iść spać!
 — Chodźmy — dodał, zwracając się do Walentyny.
 Walentynie Bressoles serce biło silnie, przycisnęła się do Maurycego i szepnęła:
 — O! jakem się przestraszyła!
 — Czego?
 — Bałam się, ażeby ci łotrzy nie pokłócili się z panem.
 — Widziała pani przecie, że gotów byłem rozprawić się z nimi wszystkimi.
 — I to dla kobiety, której pan nie zna.
 — Alboż trzeba koniecznie znać kobietę, ażeby jej bronić? To obowiązek każdego przyzwoitego człowieka.
 I nachyliwszy się ku Walentynie, Maurycy, ściskając jej rękę, dodał:
 — A skąd pani wie, że jej nie znam?
 Syn Aime Joubert miał głos słodki, harmonijny, tkliwy, kiedy tego chciał.
 W uszach wrażliwej Walentyny Bressoles wydał się on cudną melodją.
 — Pan mnie zna? — spytała, podnosząc nań duże oczy, rzucając płomieniste błyskawice przez otwory maski.
 — I bardzo dobrze — odpowiedział młodzieniec.
 — Żartujesz pan.
 — Przysięgam, że nie żartuję!
 — No, to powiedz mi się jak się nazywam.
 Rozmawiając w ten sposób, Walentyna wciąż prowadzona pod rękę przez Maurycego, blisko już była jego loży.