Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/28

 — Po powrocie do domu coście robili?
 — Zaprowadziłem konia do stajni a karetę wtoczyłem do wozowni. Namęczyłem się trochę, to pamiętam... na dworze było zimno, a w oczach wszystko mi tańczyło.
 — A karety wcale nie otwieraliście przed odejściem?
 — Może że otwierałem, a może że i nie, tego nie wiem. Ale stajenny może panu powiedzieć...
 — A skądże on może o tem wiedzieć, kiedy go przy tem nie było.
 — To nic nie znaczy.
 — Dlaczego?
 — O! nic w tem dziwnego. Pan nasz kazał nam woźnicom, ażebyśmy po powrocie do domu przed odejściem wyjmowali z karetek dywaniki i kładli go na kozieł, ażeby wysechł, jeżeli wilgotny. Rozumiesz pan teraz. Jeżeli Franciszek znalazł dywanik na koźle, to znaczy, żem otwierał karetkę, a jeśli nie znalazł, to znaczy, że przez wódkę i mróz zapomniałem o rozkazie.
 — Czy dywanik był na koźle? — pytał sędzia śledczy stajennego.
 — Nie — odpowiedział Franciszek.
 — Pamiętacie to na pewno.
 — Na pewno.
 Gibray znowu się zwrócił do woźnicy:
 — Więc była godzina druga nad ranem, kiedy powróciliście. Skądżeście przyjechali?
 — Z ulicy Montorgueil — odrzekł Cadet.
 Naczelnik policji śledczej rzucił bystre spojrzenie na dwóch agentów, którzy trzymali w ręku dwa notesy i robili notatki. Spojrzenie to nakazywało im zwrócić szczególną uwagę na tę część badania.
 — Kogoż woziliście na ulicę Montorgueil?
 — Dwie osoby.
 — Mężczyznę i kobietę?
 — Nie, dwóch mężczyzn.
 — Gdzież wysiedli, przed hotelem, czy przed innym jakim domem?
 — Zajechałem przed hotel.
 — Do którego kazano wam jechać? Zapomnieliście?
 — Nie. Pamiętam bardzo dobrze, iż jeden z pasażerów powiedział mi: „Na ulicę Montorgueil, jedźcie wolniutko, zatrzymam was przed hotelem, gdzie chcę stanąć, bo zapomniałem jego numer“.
 — Gdzie ci pasażerowie wsiedli?
 — W dwóch rozmaitych miejscach. Jeden w Sain Hande, drugi na stacji kolei północnej.
 Sędzia śledczy zamienił spojrzenia z podprokuratorem i naczelnikiem policji śledczej. Obaj agenci robili notatki.