Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/280

 Agentka miała jeszcze nadzieję, że spotka którego agenta policji śledczej, że da mu znak, dlań zrozumiały, dla zbioru z dziesięciu agentów gotowych pospieszyć jej z pomocą.
 Ze swego obserwacyjnego stanowiska Verdier wszystko widział.
 Kobieta w czarnem dominie dziwną mu się wydała.
 To, co się stało, było niezwykle w jego oczach podejrzanem.
 Dlaczego Lartigues zdjął rękawiczkę i pokazał rękę?
 Dlaczego nieznajoma zadrżała, spojrzawszy na tę rękę?
 Wszystko to było jakoś nienaturalne. Verdier śledził wzrokiem tę parę i chciał za nią iść, kiedy kilka słów, powiedzianych przy nim przez dwóch ludzi w kostiumie doktorów molierowskich, zwróciło jego uwagę.
 — O! o! — mówił z nich jeden, którym był Galoubet. — Nasza naczelnikowa złapała jkiegoś wielbiciela i zdaje się, że dlatego nas zwolniła. To osobliwa kobieta!
 — Oni znają tę kobietę — pomyślał Verdier, nastawiając uszu.
 Koledze odpowiedział Sylwan Cornu.
 — Nie miała po co sprowadzać nas do opery. Chce tutaj złapać majsterka z cmentarza Pere Lachaise.
 — Wolałbym iść pod czarną kulę! Tam weselej.
 — Proszę, wybredniś!... A ja jestem kontent, że mogę już bywać wszędzie. Chciałbym do końca życia służyć przy naczelnikowej. Przy niej człowiek może się napatrzeć różnych rzeczy.
 — Każdy ma swój gust. Ja wolę „Czarną Kulę“.
 Verdier nie słuchał już dłużej molierowskich doktorów.
 Z pierwszych ich słów zrozumiał, że są to policjanci pod dowództwem kobiety, którą Lartigues w tej chwili prowadził pod rękę.
 Więc mniemanemu kapitanowi Van Broke groziło nieuniknione niebezpieczeństwo.
 Ani sekundy nie tracąc, Verdier rzucił się w ślad za tą parą, ażeby uwolnić Lartiguesa z rąk niebezpiecznej towarzyszki.
 Lecz para ta znikła. Verdier szybko zbiegł ze schodów na korytarz pierwszego piętra, zapchany tłumem.
 Przechodząc obok Maurycego loży, dwukrotnie zapukał do drzwi.
 — To właśnie stuknięcie przerwało upojenie — pod wpływem którego znajdowała się Walentyna Bressoles i młody człowiek.
 Maurycy rzucił się do drzwi, lecz poznawszy tego, kto puka, zapytał nieco wzruszonym głosem: — Co?
 Verdier nachylił się do niego i szepnął mu kilka słów.
 Syn Aime Joubert bardzo zbladł i zadrżał.
 Zwrócił się do Walentyny i rzekł do niej:
 — Przepraszam panią, muszę na chwilę odejść, ale zaraz wrócę.
 Wyszedł, zamknął drzwi za sobą i pociągnął Verdiera za rękę, szepcąc: