Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/291

XXXIII.

 Wtem orkiestra zagrała preludium do kontredansa Walentyna zostawszy sam a z dawnym kochankiem, nie traciła przytomności, lecz powtarzamy, odzyskała zimną krew wszystką.
 — Panie de Gibray — odezwała się z uśmiechem. — Czy raczy mi pan podać rękę? Przejdziemy się razem po salonach. — Potem dodała: Trzeba nam z sobą o wielu rzeczach pomówić.
 Sędzia śledczy utkwił w niej spojrzenie, wyrażające zdumienie tylko, dochodzące do wysokiego stopnia.
 — Tak pani sądzi?
 — Bardzo sobie życzę, i życzę sobie także, ażeby nas nikt nie słyszał. Chodźmy.
 Paweł de Gibray pozwolił się poprowadzić i teraz.
 Wiemy już, że Maurycy szpiegował wszelkie ruchy sędziego śledczego i Walentyny.
 Wymknął się do małej cieplarni, łączącej się z salonikiem.
 Znienacka nie mogli go tutaj zobaczyć, bo z tyłu drzwi zabezpieczały mu odwrót.
 Ledwie się schował tutaj, drzwi od małego saloniku otworzyły się i wszedł Paweł de Gibray z Walentyną Bressoles.
 — Tutaj będziemy mogli swobodnie pomówić rzekła żona budowniczego — podglądać nas nikt nie może.
 Maurycy przyłożył ucho do dziurki od klucza i nie stracił ani jednego słowa.
 Chwilowe milczenie nastąpiło po pierwszych słowach Walentyny.
 Potem Paweł de Gibray rzekł głosem poważnym, ale spokojnym:
 — Więc się nie omyliłem i to, co mi się wydawało niemożliwem — jest przecież prawdą!
 — Nie omylił się pan — odpowiedziała Walentyna. — Poznaliśmy się oboje od pierwszego wejrzenia, chociaż przeszło dwadzieścia lat upłynęło od ostatniego widzenia.
 — Ja, Walentyna Dahrville, jestem teraz mężatką i szanowaną matką rodziny. Widzisz pan teraz nie Walentynę Dharville słabą i lekkomyślną córkę Ewy, która pana kochała, a przynajmniej myślała, że pana kocha — ale kobietę, która opamiętała się już przez długie rozmyś-