Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/296

 Podszedł zaraz z Ludwikiem Bressoles do młodej pary.
 Trzeba nam jechać! — rzekł do Alberta.
 — Już!? zawołała Marja z naiwnym wdziękiem. — Przecie nie ma jeszcze dwunastej nawet.
 — To prawda! — odparł Paweł de Gibray — ale czas u mnie jest bardzo ograniczony. Roboty co niemiara, jeżeli więc nie odpocząłbym kilka godzin, jutro sił do niej nie miałbym.
 — To jedźmy! — rzekł skwapliwie Albert.
 — Nie śmiem panów zatrzymywać — odezwał się budowniczy. — Wiem, że się do obowiązków zupełnie stosować należy. Ale niech że przynajmniej panowie raczą nam przyobiecać, że będziemy mieli przyjemność widzieć panów u siebie innym razem.
 — Nie mogę dać słowa! — odpowiedział sędzia śledczy z pewnem zakłopotaniem.
 — Dlaczego?
 — Musiałem opuścić rozmaite zajęcia, ażeby dziś przyjechać do państwa. Nie wiem otóż, czy będę wolny.
 — Ale dla pana Alberta nie istnieją przecież takie nieprzezwyciężone przeszkody, ażeby nas nie mógł odwiedzać — szepnęło dziewczę, spuszczając oczy, a szkarłatny rumieniec zabarwił jej twarzyczkę.
 Sędzia śledczy drgnął.
 — Dla przyczyn nam znanych uważał małżeństwo Alberta z Marją za niemożebne.
 Odpowiedział więc tylko:
 — Mój syn jest wolny!
 Krótkie te słowa, wypowiedziane suchym tonem, ugodziły biedną Marie w serce i sprawiły na niej bolesne wrażenie.
 Albert, oddając się marzeniom o szczęściu, nie dojrzał w słowach żadnej myśli wstecznej, któraby w nim obudzić mogła niepokój.
 Ująwszy ręce Marji, uścisnął je serdecznie.
 Chętnie podniósłby je do ust — ale nie śmiał.
 — Wytłómacz nas pan z łaski swojej przed panią Bressoles — mówił dalej sędzia śledczy, — nie śmiem ani na chwilę odrywać jej od obowiązków pani domu.
 — O, jest i mama! — rzekła Marja, zauważywszy matkę.
 Podbiegła do niej, wzięła ją za rękę i przprowadziła ją do ojca i panów de Gibray:
 — Pan de Gibray nas opuszcza.
 — Cieszy mnie, że pana widzę jeszcze przed pańskim odjazdem i spodziewam się, że przecie zajrzy pan do nas — rzekła Walentyna swobodnie.
 Paweł de Gibray w milczeniu się skłonił i wziąwszy Alberta za rękę, skierował się ku wyjściu.
 Marja ścigała ich wzrokiem, a oczy jej zapełniły się łzami.