Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/298

 — Mamy gdzie iść?
 — Tak.
 — Przecież teraz noc!
 — Właśnie dlatego! Dajcie i mnie podobne ubranie. Jak widzicie, jestem jeszcze w stroju balowym.
 Lartigues otworzył wielką szafę, w której wisiały rozmaite ubrania i wyjął odzież, stosowną dla wyrobników.
 W kilka minut łotrzy byli już przebrani zupełnie.
 — Brak nam jeszcze jednej rzeczy — odezwał się Maurycy.
 — Czego?
 — Widziałem niedawno skrzynkę z narzędziami, których Dominik używa do rozmaitych potrzeb. Gdzież ta się znajduje?
 Lartigues wyszedł z pokoju i wrócił niebawem ze skrzynką, podobnej do stolarskiej.
 Były w niej różnego rodzaju narzędzia.
 — To najpotrzebniejsze — rzekł Maurycy, wyjmując niewielką piłę, jaką ogrodnicy odejmują uschłe gałęzie na drzewach owocowych.
 — Ale to jeszcze nie wszystko — rzekł — potrzeba mi i świdra.
 Lartigues wyjął świder z pudełka.
 — Nic już więcej? — zapytał.
 — Zdałaby się bardzo oliwa. Czy macie?
 — I oliwa jest — odparł Lartigues i znów wyszedł z pokoju, przyniósł następnie butelkę z oliwą prowancką.
 — To już dość! — odezwał się młodzieniec.
 Maurycy wziął piłkę w rękę, a świder schował na piersiach za kamizelkę.
 Butelkę z oliwą dał Lartiguesowi, który patrzał nań z wielką ciekawość, łamał sobie głowę, ażeby choć cokolwiek z tego zrozumieć.
 — Idziemy? — spytał, kiedy już przygotowania były ukończone.
 — Idziemy.
 — Teraz mogę zapytać, dokąd?
 — I owszem! Idziemy do lasku Vincennes.
 Mniemany Van Broke aż skoczył ze zdziwienia.
 — A to po co?
 — Własnemi się przekonacie oczami.
 — Ależ...
 — O! ani słowa więcej, chodźmy!
 — Poczekaj! — rzekł Lartigues.
 Wyjął z szuflady stołu dwa klucze różnego rodzaju, włożył je do kieszeni, a poszedł za młodym człowiekiem, którego dziwnemu wpływowi poddawał się właśnie.