Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/309

 — Zdaje się, że dziennikarzem.
 Sędzia śledczy więcej się nie wypytywał.
 — Który doktor udzielił ci pomocy?
 — Wojskowy, sprowadził go Oktawjusz. Powiedział, że niema się czego lękać, że za kilka dni wszystko przejdzie i spodziewam się, że będę mógł być na przyszłym wieczorze u Bressolów.
 Paweł de Gibray powtórnie zmarszczył brwi.
 — Co ojcu jest? — zapytał młodzieniec, znów uderzony zmianą wyrazu twarzy.
 — Jak się tylko odezwę o Bressolach, zdaje się, że ojcu nieprzyjemnie.
 Sędzia śledczy niezwłocznie byłby mu to wytłómaczył, gdyby nie obecność porucznika Tamisier, przyjaciela syna.
 Pomimo to nie bez goryczy odpowiedział:
 — Wątpię, czy co dobrego może wyniknąć z twej znajomośc z tą rodziną.
 Albert drgnął. Ojciec mówił dalej:
 — Masz na to już dowód. Spotkanie w lasku Vinceńskim wcale nie było szczęśliwe.
 Na ustach Alberta zjawił się wymuszony uśmiech.
 — Ojciec tego poważnie nie mówi.
 — Bardzo poważnie!
 — Czyżby ojciec stawał się zabobonnym?
 — Wcale nie, ale mam przekonanie, że są ludzie, którzy zawsze przynoszą nieszczęście.
 Rozmowa ta bardzo się nie podobała Albertowi. Postanowił ją przerwać i rzekł:
 — Wstanę.
 — Czy to ci nie zaszkodzi? — spytał ojciec z wielką troskliwością.
 — E, ani trochę; czuję się już bardzo dobrze. Oktawjusz zostanie u nas na obiedzie, a ja także usiądę do stołu. Mam ogromny apetyt, a doktór wcale mnie na djetę nie skazał.
 Obiad przeszedł wesoło. Około godziny dziewiątej porucznik artylerji pożegnał się z Gibray‘ami i odjechał do Vincennes.
 Ojciec z synem pozostali sami. Albert z nieciepliwością oczekiwał tej chwili.
 — Teraz jesteśmy sami — zaczął mówić młodzieniec, — a przeczuwam, że ojciec chce ze mną mówić o Bressolach.
 — Nie mylisz się, kochane dziecko — odrzekł ojciec — rzeczywiście mam ci powiedzieć coś ważnego, ale chyba lepiej odłożyć to będzie na kiedyindziej.
 Jesteś chory, osłabiony jeszcze. Potrzeba ci spokoju. Połóż się i uśnij. Pomówimy jutro.
 — Przestrasza mnie ojciec! — wykrzyknął młodzieniec — jakąkolwiek jest prawda, zawsze lepszą, niż niepewność. Nie jestem