Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/31

że z was człowiek uczciwy, o czem zresztą wszyscy tu mówią, a o czem ja także dotychczas nie mam prawa wątpić.
 Cadet zaczerwienił się jak rak.
 — Pan o mnie tak mówi, to mi pochlebia — szepną! — dziękuję panu.
 — Proszę was, przypomnijcie sobie tylko dobrze. Kiedyście przyjechali na ulicę Montorgueil, zadzwoniono na was, ażebyście stanęli przed hotelem, jak to przed chwilą mówiliście?
 — Tak, panie sędzio.
 — Czy obaj pasażerowie wysiedli?
 — Musieli wysiąść, kiedy przyjechaliśmy przecie.
 — Czyście widzieli, jak wyszli z karetki?
 — Nie, ale to wszystko jedno, jestem pewny, że wyszli.
 — Nie zupełnie was rozumiem. Wytłómaczcie to lepiej. Czy byliście tak pijani, że nie mogliście widzieć, jak z karetki waszej wysiadło dwóch ludzi?
 — Zaraz pan sędzia zrozumie. Kiedy stanąłem, pasażer blondyn, ten, którego zabrałem w Saint Mande wysiadł pierwszy i odezwał się do swego towarzysza:
 — Zaczekaj pan z łaski swej, muszę wziąć resztę od woźnicy.
 Następnie podał mi czterdziestofrankówkę i rzekł:
 — Zadowolony z ciebie jestem, dobrze nas wiozłeś, weź sobie dziesięć franków.
 — Zapłata była hojna, ale nie miałem przy sobie trzydziestu franków reszty. Powiedziałem mu to, a on odrzekł, że również nie ma drobnych, ale że zapewne będę mógł zmienić pieniądze w jakim otwartym jeszcze szynku. Płacił mi dziesięć franków zamiast sześciu, jakże mu więc nie było usłużyć. Zlazłem też z kozła i poszedłem zmieniać pieniądze do znajomej mi bawarji przy Montmartre, która przez całą noc jest otwartą. Kiedy przyszedłem z powrotem, pasażer czekał na mnie przy bramie hotelu.
 — Prędzej! — odezwał się do mnie — zmokłem, co się zowie, a i śnieg zaczyna padać.
 — Rzeczywiście, śnieg chłostał mnie po twarzy. Odliczyłem mu pieniądze i dodałem:
 — A pański przyjaciel nie wysiądzie?
 On zaśmiał się o odpowiedział:
 — Mój przyjaciel dawno już wyszedł. Bywajcie zdrowi!
 — I znikł w hotelu, zamknąwszy za sobą furtkę. Karetka moja była zamknięta. Śnieg padał coraz większy, wlazłem na kozieł i ruszyłem do domu, dokąd przyjechałem około drugiej, jak już panu sędziemu mówiłem.
 — Czy poznacie hotel, dokąd zawieźliście tych dwóch ludzi?
 — Cóż znowu. A dlaczegożbym nie miał poznać. Cały Paryż znam jak moją kieszeń. Mogę pana sędziego tam zawieźć, jeśli zechce.