Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/32

 — Od kolei północnej do ulicy Montorgueil daleko?
 — Kawał jest.
 — W czasie jazdy, czyście nie słyszeli w karecie waszej jakiej gorącej sprzeczki, kłótni lub krzyku?
 Po chwilowym namyśle odpowiedział Cadet:
 — Głowa oczywiście ciążyła mi na karku i w uszach szumiało; może być, że słyszałem, jak kto krzyczał, ale nie pamiętam.
 — Pasażer, któregoście zabrali z kolei, czy nie miał żadnych pakunków — spytał Jodolet, agent policji śledczej.
 — Żadnych.
 — Nawet torby podróżnej?
 Pytanie te i odpowiedzi, chociaż nie należały do oficjalnego badania, zostały również zapisane w protokóle.
 — Pan sędzia pozwoli mi zwrócić uwagę na jeden punkt — odezwał się Martel, drugi agent.
 — Mówcie!...
 — Jest jeden szczegół, którymby należało się zająć.
 — Co za szczegół?
 — Ten, który zapłacił za jazdę, powiedział do swego towarzysza: „czekaj pan z łaski swej chwilkę, mam wziąć resztę od woźnicy“. Pojmuje pan sędzia naturalnie, jak ważnnem byłoby się upewnić, czy te słowa były rzeczywiście wymówione.
 — Mogę przysiądz — zawołał Cadet. — Kiedy pasażer blondyn wysiadł, powiedział do mnie te tylko słowa, nic więcej.
 — Czy cios mógł być zadany podczas jazdy od kolei na ulicę Montorgueil — mówił dalej Martel — czy też w tym czasie, kiedy woźnica poszedł na ulicę Montmartre zmienić pieniądze.
 Cadet słuchał, rozdziawiwszy usta i wytrzeszczywszy oczy, nie wiedząc jeszcze, że w karecie jego znaleziono trupa zamordowanego człowieka, nie zrozumiał, co znaczy to zapytanie, ale zaczął się już domyślać, że w tem, co było jeszcze dlań tajemnicą, kryje się coś okropnego.
 Na uwagę agenta odpowiedział Gibray:
 — Mojem zdaniem zbrodnia spełniona została podczas jazdy i to wykazuje dziwnie zimną krew zabójcy wobec trupa jego ofiary, ale ma to drugorzędne tylko znaczenie. Trzeba jeszcze wyjaśnić inną okoliczność.
 I zwróciwszy się do Cadeta zapytał:
 — Czyście nie zauważyli, ażeby jakim odróżniającym się akcentem mówił ten pasażer, którego zawieźliście pod „Kratę zieloną“ i który wam zapłacił na ulicy Montorgueil?
 — I owszem, mówił nie tak, jak my.
 — A jak?
 — Jakby jaki Hiszpan.