Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/34

IX.

Druga zbrodnia.

 Cadet wysłuchawszy protokół, który mu przeczytano, podpisał, a potem spytał sędziego śledczego:
 — Czy pan naprawdę pozwoli mi teraz odejść?
 — Zaraz — odpowiedział Gibray — będziecie wolni w tej chwili, ale musicie najprzód zobaczyć trupa....
 — Trupa? — zawołał Cadet, drgnąwszy — alboż on tutaj?
 — Czyście nie zrozumieli, żeście przywieźli go w swej karetce — rzekł sędzia śledczy.
 — Chodźcie za mną...
 Członkowie sądu, agenci; świadkowie udali się na dziedziniec gdzie leżał na słomie zamordowany człowiek.
 — Zdejmcie dywaniki — rozkazał sierżantowi miejskiemu naczelnik policji śledczej.
 Ten czemprędzej spełnił rozkaz i odsłonił trupa. Cadet spojrzał z przerażeniem.
 — Poznajecie tego człowieka?
 — Poznaję biały szal, proszę panów, ale człowieka nie mogę rozpoznać, i nawet wątpię, czy to ten sam...
 — Dlaczego wątpicie?
 — Tamten miał rękę na temblaku.
 — Jodelet — odezwał się naczelnik policji śledczej — zobacz, czy nie ma rany na lewej ręce.
 Agent wypełnił rozkaz.
 — Nie widzę nic, zgoła nic — rzekł — a temblaku niema.
 Jeszcze jeden punkt ciemny na dobitkę, a trzeba go wyjaśnić. Kiedy doktor obejrzy ranę, może nam wyświetli zagadkę. Bandaż mógł zabójca zabrać z sobą, więc brak jego nie dowodzi jeszcze niczego, trzeba trupa odwieźć do Morgi.
 — Służę panu sędziemu karetą — rzekł gospodarz.
 — Przyjmuję propozycję pańską. Brygadier z dwoma sierżantami odwiezie ciało, a wy Cadet — tu sędzia śledczy zwrócił się do woźnicy — będziecie w sądzie, w mej kancelarji. Powiecie woźnemu że przyszliście w sprawie z ulicy Ernestyny. On was natychmiast przyprowadzi do mnie.
 — Nie spóźnię się, panie sędzio.
 W bramie dało się słyszeć gwałtowne dzwonienie.
 — Idź otworzyć — odezwał się gospodarz do stajennego — dowiedz się, o co chodzi.
 Franciszek pobiegł do bramy i otworzył furtkę.