Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/347

 — I sądzisz, że to on dopuścił się podwójnej zbrodni, która teraz zajmuje cały Paryż?
 — Jeżeli głównym sprawcą nie jest, to musi być wspólnikiem.
 — Z czego to wnioskujesz?
 — Z rozmaitych wiadomości z całego szeregu prawdopodobieństw!
 — Powiedziałeś mi, że ten człowiek nazywa się Piotr Lartigues?
 — Tak.
 — Czy to nie będzie jeden z pięciu — pomyślał Maurycy — znajdę go bez trudności — dodał również w myśli.
 Pani Rosier wciąż trzymała syna w objęciu.
 — Kochane dziecko — rzekła — więc nie wyrzekasz się swych projektów?
 — Wcale się nie wyrzekam.
 — To ty bardzo kochasz to dziewczę?
 — O bardzo, ale o tem pomówimy później. W tej chwili jedno mnie niepokoi, twa służba w policji. Czyż przez miłość dla mnie nie zgodziłabyś się ją porzucić?
 W tej chwili to niepodobna.
 — Dlaczego?
 — Zobowiązałam się jak najzupełniej, przytem dla twego dobra dla twego majątku muszę wytrwać.
 — Dla mego dobra? dla mego majątku?
 — Tak, dla twej przyszłości. Bardzo znaczna suma — pięćkroć sto tysięcy franków — doręczona mi będzie za nagrodę przez młodego hrabiego Kurawiewa w dniu, kiedy schwytam i wydam Lartiguesa. Młody hrabia, posiadający ogromny majątek, chce od Lartiguesa mieć dowody.
 — Więc działaj dalej, matko — rzekł Maurycy — i niech cię Bóg prowadzi, niech ci powodzenie ześle, tego ci gorąco życzę.
 — Drogie dziecko, twe słowa podwajają mą energię. Nadziei mi dodają i wiary, tak, Bóg mnie poprowadzi! Tak, wyśledzę złoczyńców, schwytam ich i oddam na rusztowanie... a ty będziesz w tedy szczęśliwy.
 Maurycy poczuł na szyji coś zimnego. Zdawało mu się, że go dotknął nóż gilotyny. W tej chwili do drzwi pokoju, gdzie znajdowała się agentka z synem, dwa razy zapukano.
 — Wejdź — odezwała się pani Rosier, przypuszczając, że służąca.
 Rzeczywiście drzwi otworzyła Magdalena. W ręce trzymała bilet wizytowy.
 — Przepraszam cię, mój drogi, — wyrzekła biedna matka pomieszana. — Muszę cię na kilka minut opuścić. Tego pana nie mogę nie przyjąć.
 — Magdaleno, poproś go do saloniku.