Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/356

niebezpieczeństwo nie tylko w tem... bo jest ono od nas już o wiele bliżej i może jutro będzie już za późno z niem walczyć.
 — Jutro! — powtórzyli razem Lartigues i Verdier.
 — Tak, bo jutro Oktawja, dawna moja kochanka, teraz ulubienica hrabiego Iwana, aresztowana będzie; ona wszystko wyśpiewa, ja zginę i wszystkie plany nasze przepadną.
 — Oktawja? hrabia Iwan? — wyjąkał Verdier — cóż to znów znaczy?
 Maurycy opowiedział historję spinki.
 — Do kroćset diabłów! — zawołał Lartigues. — Jeżeli zacznie śpiewać, a zdaje mi się, że to nastąpi i wyśpiewa wszystko, nasz Maurycy rzeczywiście w wielkiem będzie niebezpieczeństwie. Ja byłbym za tem, ażeby dziś jeszcze wyjechał z Paryża.
 — Uciekać, wszystko to jedno, co przyznać się do winy — odparł Verdier.
 — Cóż więc w takim razie uczynić?
 — Oktawja nie powinna powiedzieć, do kogo należy ta spinka! — rzekł Verdier i wyjął z pugilaresu grubą, złotą igłę, długości dwudziestu centymetrów.
 Pokazał Maurycemu tę igłę i mówił dalej:
 — Pójdziesz zaraz do Oktawji... a to ci zapewni jej milczenie. Kiedy jutro zrana przyjdą ją aresztować, znajdą ją nieżywą.
 Maurycy wzdrygnął się z przerażenia.
 — Zabić ją — wyszeptał — popełnić tak nikczemną zbrodnię, na to nigdy się nie zgodzę.
 Verdier wzruszył ramionami i odrzekł:
 — Jeżeli dozwolisz Oktawji opowiedzieć wszystko, czeka cię szafot, wybieraj między życiem jej a swojej.
 Maurycy drżał, ale wywody Verdiera odniosły zwycięstwo nad jego chwilowem wzburzeniem.
 — Fatalne przeznaczenie mnie popycha! — wyszeptał. — Oktawja nie powie nic.
 Schował igłę złotą do pugilaresu i rozstawszy się ze wspólniwami, wrócił do karetki, która go przywiozła i czekała na niego i kazał jechać na ulicę Navarin.
 — Jest list do pana! — zawołała odźwierna, gdy go zobaczyła.
 Młodzieniec wziął list i poznał pismo Oktawji. Wszedłszy do pokoju, zapalił świecę, rozerwał kopertę i przeczytał.
 — Czeka na mnie — szepnął paląc list — sama się na śmierć skazuje.
 Włożywszy na siebie ubiór podróżny, znacznie zmieniający jego powierzchowność, wziął oba klucze, przysłane mu przed kilku dniami przez Oktaję i wyszedł spokojny, chłodny, stanowczy, słowem taki, jakim go przedstawiliśmy czytelnikom na początku opowiadania.

★ ★ ★