Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/362

 — Trzeba po doktora posłać! — rozkazał naczelnik policji.
 — Biegnę — odrzekł Jodelet i wyszedł.
 Komisarz odkrył jedwabną kołdrę i odsłonił cienką bieliznę. Przyglądał się ciału.
 — Nie widzi kolega żadnej rany? — zapytał naczelnik policji.
 — Żadnej.
 Pokojówka oprzytomniawszy już, weszła do sypialni.
 — O której godzinie pani położyła się spać? — spytał komisarz.
 — Dokładnie nie wiem.
 — Jakto?
 — Pani powiedziała mi o jedenastej, że już jestem jej niepotrzebną i że mogę pójść się położyć, zaraz też poszłam do swego pokoju.
 — Jak wyglądała, kiedyś ją widziała po raz ostatni, przed odejściem do swego pokoju.
 — Zdawało mi się, że jest z czegoś zmartwiona.
 — Odchodząc, zamknęłaś wszystkie drzwi?
 — Jak zawsze na klucz.
 — Dziś zrana czyś przyszła pierwsza?
 — Tak, przed lokajem i kucharką.
 — Czy drzwi były w takim stanie, jak je zostawiłaś?
 — Zupełnie.
 — W pokojach nie zauważyłaś żadnego nieładu?
 — Żadnego; wszystko było w porządku.
 — Pani Oktawja dużo przyjmowała gości?
 — Dawniej dużo.
 — A w ostatnich czasach?
 — Nikogo, oprócz hrabiego, a czasem, ale bardzo rzadko, przyjaciela hrabiego, wicehrabiego Guya d‘Arfeuille.
 — O wpół do trzeciej zrana z domu tego wyszedł jakiś człowiek... od kogo?
 Nikt na to nie mógł odpowiedzieć i nie odpowiedział.
 — Ja i mój mąż nic nie słyszeliśmy — mruknęła odźwierna — otwieramy drzwi wtenczas, kiedy nas zawołają, a nikt nas nie woła.
 — Dobrze... śledztwo wszystko wyjaśni.
 W tej chwili przyszedł Jodelet z doktorem i panią Rosier. Na wezwanie komisarza doktór przystąpił do łóżka i obejrzał trupa.
 — Może nam pan powiedzieć, skutkiem czego umarła ta kobieta? — zapytał naczelnik policji śledczej.
 — Od uderzenia krwi do mózgu.
 — Czy to tylko domysł, czy pan tego pewny?
 — Jestem pewny, gdyż wskazuje mi to zsiniała twarz nieboszczki.
 — Więc pan nie przypuszcza, ażeby w tem była zbrodnia jaka?