Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/367

IX.

 Maurycy udał się do pokoju Marji i wypytał się o jej zdrowie omawiał z nią program koniecznych dla niej rozrywek, jakie jej doktór zalecił. Lekarz zaś został w pokoju do palenia, — gdzie wnet przyszedł ojciec Marji.
 — Mówże panie doktorze prędzej! — odezwał się — stoję jak na rozpalonych węglach!
 — Ja też nie będę pana męczył. Czy bardzo pan kocha swą córkę.
 — Nad wszystko w świecie!
 Nie cofniesz się pan przed żadną ofiarą, ażeby ją wyleczyć?
 — Bez najmniejszego wahania oddam cały mój majątek.
 — O majątek tu nie chodzi, idzie nie o to, ażeby córkę pańską zrujnować, lecz ażeby ją wydać zamąż.
 — Wydać zamąż? — powtórzyli jednogłośnie budowniczy i Walentyna.
 — Tak.
 — Teraz?
 — Chwila najlepsza.
 — Wytłómacz się panie doktorze.
 — Dość mi chyba będzie zapewnić, że dla choroby wyczerpującej, spowodowanej ukąszeniem gadu, jeden jest tylko pewny środek, małżeństwo, a raczej przyjście na świat dziecka, w które jad wnika i ocala matkę.
 Ludwik Bressoics zwiesił głowę i milczał.
 — W wieku Marji serce samo nie wie, czego pragnie. Prędko się pociesza, prędko zapomina. Przytem romantyczna miłość Marji może istnieć tylko we wspomnieniach, ponieważ doktorzy skazali na śmierć tego, którego kocha i wie ona o tem...
 — Niech i tak będzie — mówił z rezygnacją pan Bressoles. — Przypuśćmy to wszystko, to jednak przeszkody, o jakich tylko co mówiłem, jeszcze nie całkiem będą usunięte. Kto zechce siebie narazić, biorąc za żonę dziewczę chore i wątłe, ażeby owdowieć w pół roku po ślubie? Z pewnością nikt!
 — A może — odpowiedział doktór — a może się znajdzie człowiek, co od dawna kocha pańską córkę, nie mówiąc o tem, i siebie poświęci — ażeby ją ocalić.
 — Takiego człowieka nie ma.
 — Jest!
 — Zna go pan doktór?