Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/389

 — Dobrze, zacznę działać od dziś, a najpóźniej od jutra.
 W tejże chwili wszedł budowniczy i poprosił Maurycego na obiad.
 Młodzieniec wymówił się pod pozorem, że ma się widzieć z jednym ze znajomych swoich, a nie może sprawić mu zawodu, obiecał jednak, że wcześnie powróci, ażeby paniom towarzyszyć do teatru na operę komiczną.
 — Wystawa i teatr — rzekł budowniczy — boję się, czy to nie za dużo na jeden dzień, czy nie będzie dla Marji za wiele zmęczenia.
 — Wiesz, mój drogi, że doktor uważa zmęczenie za dobre lekarstwo, — odparła Walentyna. — Jego zdaniem tylko znużenie może dać Marji dobry sen.
 — Niech i tak będzie, ale we wszystkim unikać należy przesady, nie będąc jednak doktorem, nie będę się sprzeciwiał.
 — I masz słuszność — rzekła żona, wzruszając ramionami. Do widzenia, panie Maurycy.
 Syn Aime Joubert wziął dorożkę i kazał się wieźć na ulicę Surennes, gdzie zastał Lartiguesa samego.
 — Masz co nowego? — zapytał rzekomy kapitan Van Broke.
 — Mam.
 — Cóż takiego?
 — Symeonę znalazłem.
 — Doprawdy? — spytał Lartigues zdziwiony i uradowany.
 — Słowo honoru!
 — Rzeczywiście pyszna wiadomość... no, a teraz opowiedz szczegółowo.
 Maurycy pokrótce opowiedział o zwiedzeniu wystawy, gdzie poznał młodą dziewczynę na obrazie Gabriela Servais.
 — Rzecz w gruncie bardzo prosta — dodał — ale jest w tem, jedna okoliczność, jakby wymyślona przez romansopisarza lub dramaturga, okoliczność zdumiewająca.
 — Jaka?
 — Wszystkich wiadomości, jakich potrzeba mi było o Symeonie, udzieliła mi jej siostra...
 — Jej siostra? — powtórzył Lartigues.
 — Naturalnie! Marja Bressoles... przecie siostrami są dla siebie, córki jednej matki.
 — A Marja Bressoles zna Symeonę?
 — Zna. Ona i ojciec jej opiekują się nią.
 — Ale nie wiedzą o tajemnicy jej urodzenia?
 — Ma się rozumieć. Sama pani Bressoles, dawna Walentyna Dharville, choć kilka razy widziała Symeonę, uważa ją jednak za obcą.
 — Gdzie ją widziała?
 — W samym pałacyku przy ulicy Verneuille.