Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/398

 — Zdaje się, że trochę lepiej.
 — A cóż z twemi czarnemi myślami?
 Nie chcąc powiedzieć, co się w niej dzieje, Marja odrzekła, rumieniąc się za kłamstwo:
 — Już nie tak często mnie trapią.
 — A gorączka?
 — Nie wiem, czy to gorączka, ale czasem mi się zdaje, że krew kipi mi w żyłach i rzuca się do twarzy, potem prawie w tejże chwili czuję nagle dreszcze, jakby się krew ścinała lodem.
 — Moje dziecko, — odezwał się znów doktór po chwilowem milczeniu — z tego, coś mi panienka powiedziała, nabrałem przekonania, że jesteś poniekąd jeszcze pod działaniem jadu, który się do krwi przedostał przy ukąszeniu przez żmiję.
 — Tak pan sądzi? — zawołała Marja bardzo wzruszona.
 — Nawet pewny tego jestem, ale nie trzeba się trwożyć. Nigdybym z panienką nie mówił z taką prawie gburowatą otwartością, gdyby nie było lekarstwa na tę chorobę.
 — Więc jest lekarstwo?
 — Naturalnie.
 — To ja mogę wyzdrowieć?
 — To już całkiem od panienki zależy. Dość będzie, jeśli panienka będzie chciała, a przyjdzie do zdrowia.
 — A to jak? Ale czego odemnie wymagacie? Co mam czynić?
 — Wyjść zamąż! — odpowiedział Duffrin. Dziewczę drgnęło od stóp do głowy, jakby poraz wtóry jadowite żądło gadu wpiło się w jej ciało.
 — Wyjść zamąż? — powtórzyła ze strachem.
 — Koniecznie.
 — I to jedyny środek przeciw chorobie, która mnie zwolna toczy?
 — Tak, środek jedyny, jedyne wyjście. Nie ja sam tak twierdzę, ale luminarze nauki. Zostań pani żoną, a ocaloną będziesz.
 — Lecz ten, którego kocham, który mnie kocha, także chory, jak ja, bardzo chory i nie może żenić się ze mną! — zawołało dziewczę z niewysłowioną rozpaczą.
 — To też nie o nim mowa!
 — Zdaje mi się, że tracę zmysły. Innego mam mieć męża, nie Alberta, nie, to być nie może.
 — Moje dziecko! nie wpadaj w rozpacz! — szepnął Ludwik Bressoles błagalnie składając ręce. — Oddal z serca marzenie, które śmierć rozstąpi, które może już roztrąciła w tej chwili.
 Marja zbladła jak trup i z rozpaczą rękoma schwyciła się za włosy, które w nieładzie rozpuściły się jej na ramiona.
 Wymówiła tylko te dwa słowa:
 — Albert umarł!
 — Albo umrze! — rzekł doktór.