Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/409

XXVI.

 Dwaj porządnie ubrani mężczyźni w charakterze urzędników zapowiedzieli wizytę u pani Dubief, która wciąż jeszcze przyglądała się uczennicom.
 — Czego chcesz Justyno?
 — Chcą się z panią widzieć.
 — Panie?
 — Nie, dwaj jacyś panowie.
 — To zaprowadź ich do mego gabinetu. Zaraz przyjdę.
 W kilka minut później goście wprowadzeni byli do gabinetu przełożonej pensji.
 — Niech nam pani wybaczy, że panią niepokoimy — odezwał się jeden z wesołym uśmiechem — odwołujemy się do pobłażliwości pani, bo ministerjum nasze zmusza nas do natręctwa.
 — O cóż chodzi panom?
 — Rzecz bardzo prosta. W chwili, kiedy mówię, w rozmaitych dzielnicach Paryża odbywa się rewizja okien i drzwi.
 — Po ukończeniu tych oględzin dopełniony będzie nowy podział podatku, który podniesiony będzie dla właścicieli domów i dla lokatorów o jedną piątą.
 — Ależ to projekt doskonały! — zawołała pani Dubief.
 — Niezaprzeczenie. Przyszliśmy więc z prośbą do pani, ażeby nam pani pozwoliła wykonać zlecenie i kazała nas zaprowadzić do każdego pokoju w tej kamienicy.
 — Sama panów oprowadzę!
 — O, pani zanadto uprzejma, zanadto!
 Obaj otworzyli teki, wyjęli papier, kałamarzyk kieszonkowy poczem ten, który już mówił dodał, kłaniając się:
 — Zaczniemy po porządku. Zaczniemy od tego pokoju, w którym się znajdujemy teraz.
 — Ten pokój, pierwszy na parterze, jest moim gabinetem — rzekła pani Dubief.
 — Kochany Billiot, — odezwał się urzędnik do swego towarzysza, który jeszcze ust nie otwierał — bądź łaskaw policzyć drzwi, mów, a ja będę pisał.
 Billiot jak go nazwał kolega, rzekł chrapliwym głosem:
 — Parter, gabinet, okno na ogród, drzwi... dokąd prowadzą?
 — Do przedpokoju — odpowiedziała przełożona pensji.