Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/414

 — Jak się nie wiedzie, to się nie wiedzie! — rzekł do nich, podchodząc — znowu!....
 Przy blasku latarni gazowej agentka spostrzegła, że Galoubet ma twarz rozgorączkowaną, zapytała go też żywo:
 — Co?
 — A to, żem bydlę, że gotów sobie jestem wydrzeć wszystkie włosy z tego głupiego łba.
 — Dlaczego?
 — A bo widziałem tego oszukańca opata i rozbójnik wyślizgnął im się z pomiędzy palców.
 — Verdier! — zawołała agentka z niezmiernem wzruszeniem.
 — Tak, przebrany za proboszcza wiejskiego. Poznałem go po glosie. Ale już za późno.
 Galoubet opowiedział, co go spotkało. Gdy skończył, pani Rosier zapytała:
 — Powiadasz, że wrzucił list do skrzynki pocztowej obok dystrybucji?
 — Tak jest, list w żółtej kopercie, poznałbym go pomiędzy tysiącem innych, z marką dwudziestopięciocentymową!
 Agentka zamyśliła się przez kilka sekund.
 — Niech jeden z was — rzekła — idzie natychmiast do apteki i kupi trochę lepu.
 — Lepu!... — powtórzył Sylwan, nic nie rozumiejąc.
 — Takiego, na jaki się łapie ptaki.
 — Tak, ale nie wiem, czy jeszcze która apteka otwarta.
 — To każ sobie otworzyć... powiedz, że jesteś agentem policji śledczej, masz przy sobie bilet?
 — Mam.
 — To ja pobiegnę — rzekł Sylwan Cornu.
 — Znajdziesz nas na rogu przedmieścia św. Honorego.
 — Dobrze.
 Agent odszedł.
 — A ty Galoubet — mówiła dalej Aime Joubert — postaraj się o miotłę w kantorze omnibusów i wyrwij z niej kilka długich i giętkich prętów.
 — Bardzo dobrze.
 Po niejakim czasie szybkie kroki rozległy się na chodniku i znajoma postać zarysowała się w półcieniu. Był to Sylwan.
 — Cóż, przyniosłeś, czego potrzeba?
 — Tak, ale nie bez trudności. O jakem się nabiegał. Nareszcie mam, przyniosłem.
 Sylwan podał garnuszek fajansowy, zawinięty w gruby papier.
 — Dobrze, teraz chodźcie ze mną.
 Pani Rosier i jej podwładni udali się przedmieściem św. Honorego ku dystrybucji.