Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/423

XXXII.

 Pani Rosier udała się do prefektury w poniedziałek, w dzień składania raportów, wespół z Galoubetem i Sylwanem. Naczelnik policji przedewszyskiem zapytał:
 — Macie co nowego?
 — Mamy.
 — Czegoście się dowiedzieli? Pani ma jakie wiadomości?
 — Tak, jestem pewna, że fałszywy opat, — którym jest poprostu Verdier, bywa na przedmieściu św. Honorego. Powinniby więc agenci pilnować tam w dzień i w nocy.
 Spotkała pani Verdiera?
 — Ja nie, ale Galoubet widział go w dystrybucji.
 — Czemu go nie schwytał?
 — Niestety, poznał go już za późno, kiedy zbrodniarz wsiadł do dorożki; nie mógł go dogonić.
 — Sprawa nie idzie naprzód, ale na mnie odpowiedzialność ciąży.
 — Niech pan nadziei nie traci — odpowiedziała agentka. — Już bliscy jesteśmy celu.
 — Oby Bóg panią wysłuchał. Każę rozciągnąć dozór nad przedmieściem św. Honorego.
 — Czy potrzebuje pani Martela i Jodeleta?
 — Nie. Wystarcza mi Galoubet i Sylwan.
 — Chciałabym, ażeby Galoubet, jako znający Verdiera z powierzchowości, przyłączył się do tych, którzy będą pilnowali przedmieścia.
 — Jeśli mi go pan zabierze, pozostanę sama jedna z Sylwanem.
 — Czy pani co szkodzi?
 — I bardzo.
 — Jakto, czyżby pani zamierzała działać z innej strony, niż my?
 — Tak.
 — Ma pani do wyśledzenia coś pewnego?
 — Tak.
 — Coś pewnego?
 — Tak, sadzę. Niech pan zda się na mnie i tylko niech mi pozostawi Galoubeta i Cornu.
 — Dobrze. Niech ich pani zatrzyma.
 — Chciałabym mieć jeszcze dwóch jakich silnych ludzi. Czy