Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/438

flaszeczką napełnioną kwasem pruskim, otworzył pudełko, podniósł flaszeczkę do nozdrzy dziewczęcia i nacisnął.
 Całe ciało Symeony drgnęło, jakby od silnego prądu elektrycznego. Ręce się podniosły, oczy otworzyły, potem ręce opadły, powieki się zamknęły, oddech ustał.
 — Umarła — rzekł do siebie Maurycy, przykładając ręce do serca, już nie bijącego.
 Schował flaszeczkę do pudełka z czarnego safianu, potem wyjął z kieszeni papier jakiś, złożony we czworo i włożył go do szuflady nocnego stoliczka.
 — W ten sposób — wyszeptał — dowiedzą się, kto ona była, a to konieczne, bo potrzeba nam mieć akt zejścia.
 Papierem schowanym teraz do szuflady była kopja metryki dziewczęcia, w której zapisana była jako Symeona, nieprawa córka Walentyny Dharville i niewiadomego ojca.
 Dokonawszy tego, Maurycy wziął latarkę swoją, wyszedł z pokoju, zamknął drzwi, i zeszedł ze schodów. Verdier czekał go na tem samem miejscu poza bluszczem.
 — I cóż? — zapytał.
 — Udało się — odpowiedział Maurycy.
 Obaj wrócili do pałacyku. Jednocześnie prawie, gdy przestępowali za próg, ozwał się dzwonek u furtki od ulicy.
 — To Van Broke — rzekł Verdier z radością — nareszcie, oddycham.
 Dominik pośpieszył otworzyć. Lartigues przyłączył się do dwóch wspólników, którzy czekali nań z taką niecierpliwością. Verdier zapytał go tak, jak Maurycego przed chwilą:
 — I cóż?
 Lartigues tak samo odpowiedział jak Maurycy:
 — Udało się!
 I dodał:
 — Od jednego uderzenia. A tu wszystko dobrze?
 — Bardzo dobrze.
 — Cóż Symeona?
 — Umarła.
 — Brawo!
 — Widzicie. — rzekł Maurycy — że moje przewidywania były słuszne!
 — To prawda — odrzekł Lartigues. — Jakoś mówił, tak się też stało. Punkt o godzinie jednastej przyszedł hrabia z listem w ręce, zapytując o pana Marchais i pannę Symeonę. Wpuściłem go, do pokoju i powiedziałem, że Symeona czeka w pokoju sąsiednim, otworzyłem drzwi i przez grzeczność przepuściłem go naprzód, a gdy przechodził, natychmiast z tyłu wpakowałem mu sztylet. Krzyknął i przewrócił się na nos. Biedny hrabia przeniósł się do wieczności.