Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/441

 — A wiem.
 — Nie, nie wiem, ale się domyślam. Na rewizję zapewne, tylko nie wiem do kogo.
 — Dobrze. Zaprowadź nas do mieszkania pana Marchais.
 Odźwierny miał przy sobie lampkę i zaraz też poszedł na schody.
 — Zapalcie swe latarki — nakazał naczelnik agentom.
 Ci natychmiast wyciągnęli z kieszeni ślepe latarki i zapalili je. Przyszli na drugie piętro. — Naczelnik przystąpił do znanych nam drzwi i zadzwonił. Słychać było, jak dzwonek rozległ się głośno wewnątrz mieszkania. Poczekawszy kilka sekund wśród ciszy głębokiej, naczelnik drugi raz szarpnął za dzwonek.
 Nikt nie odpowiedział.
 — Trzeba zapewne będzie zamek wyłamać mruknął naczelnik i zmarszczywszy brwi.
 I znów zadzwonił gniewnie, Pani Rosier ledwie oddychała.
 — Może wyszedł — szepnęła.
 — Zaraz się dowiemy — rzekł naczelnik i dodał, zwracając się do jednego z agentów.
 — Gentille, — otwórz te drzwi!
 — Ależ proszę pana! — zawołał odźwierny — ja na to nie mogę pozwolić.
 — Rozkaz od sądu. Biorę wszystko na siebie, Gentille, czyś słyszał?
 Agent wyjął z kieszeni pęk kluczów i włożył wytrych do zamku. Zamek nie ustąpił. Gentille chciał drzwi otworzyć. Drzwi się nie otworzyły.
 — Do djabła! — rzekł — taki ostrożny. Tam jeszcze zasunięty jest rygiel.
 — Trzeba drzwi wyłamać i odwieźć kurki rewolwerów — rzekł naczelnik.
 Trzech agentów naparło drzwi plecami i dał się słyszeć trzaski. Drzwi pękły i wypadły. Agenci z rewolwerami; w ręku wbiegli zaraz do pokojów; za nimi Aime Joubert i naczelnik.
 Z tylu szedł odźwierny, trzęsąc się jak w febrze. Przeszli przez przedpokój. Agent, który był na przodzie, przestąpił próg saloniku i zatrzymał się z głuchym okrzykiem. Na pokrwawionym dywaniku leżał jakiś człowiek bez życia.
 — Zamordowany ktoś! — zawołała pani Rosier.
 Uklękła, ażeby zobaczyć twarz zabitego i nagle zerwała się przerażona.
 — Hrabia Iwan! — rzekła ochrypłym głosem. — Hrabia Iwan!
 Naczelnik policji pochylił się nad ciałem. Zimny pot wystąpił mu na skronie.