Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/447

kropielnicy, do której włożono gałązkę bukową, paliła się gromnica, kiedy doktór i komisarz weszli, pani Dubieuf skłoniła się im i rzekła:
 — Straszne nieszczęście, proszę panów! — znalazłyśmy nieżywe te drogie, kochane dziecko.
 — Dobrze pani uczyniła, żeś nas wezwała — odpowiedział komisarz — jak tylko doktór obejrzy trupa, napiszę protokół o śmierci i dodam w nim, co mi pani powie. Przedewszystkiem jednak trzeba wiedzieć, czy rzeczywiście umarła.
 — Tak, na nieszczęście — odparł doktór, prędko obejrzawszy ciało — śmierć musiała nastąpić z początku nocy.
 — Czemu pan ją przypisuje?
 — Uderzeniu krwi do mózgu.
 — W wieku tej panienki uderzenia do mózgu bywają rzadkie.
 — Rzadkie, to prawda, ale się zdarzają. Dowód ma pan przed oczami.
 — W takim razie protokół zawrze się w kilku wierszach, ponieważ pan stwierdza śmierć naturalną. Pani Dubieuf będzie łaskawa mi powiedzieć imię i nazwisko tej panienki.
 — Symeona miała na imię! — rzekła przełożona.
 — A nazwisko?
 — Nazwiska nie wiem, a i ona sama nie wiedziała, jak się nazywa.
 — Jakto?
 — Symeona była dzieckiem nieprawem i zaraz po urodzeniu oddano ją mamce we wsi Vique-sur-Bresne.
 — Któż ją oddał?
 — Jakiś człowiek, który nie podał swego nazwiska i nigdy już nie wrócił.
 — Czy pani napewno wie, że ta panienka nie znała nazwiska swych rodziców?
 — Jestem tego pewna!
 — To rzecz bardziej gmatwa — rzekł komisarz.
 — Dlaczego?
 — A dlatego, że wobec tej okoliczności nie mogę spisać aktu formalnego i muszę o całem zdarzeniu zawiadomić prokuratora.
 — Mój Boże! — zawołała z prezrażeniem pani Dubieuf — więc z powodu tej śmierci ma być prowadzone śledztwo?
 — Śledztwo konieczne, ale będzie bardzo krótkie i obejdzie się bez skandalicznego rozgłosu. Dziś jeszcze zdam raport do sądu śledztwo nastąpi jutro i powtarzam pani, nie potrwa długo.
 Doktór i komisarz pożegnali panią Dubieuf, bardzo zmartwioną tym wypadkiem i jego następstwami. Justyna pozostała w pokoju Symeony, pani Dubieuf poszła do swego gabinetu. Tak była wzruszoną, że zapomniała powiedzieć komisarzowi o liście, który włożyła do kieszeni po oddaniu go przez odźwierną. Później dopiero