Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/452

 — Wcale.
 — To lepiej jest, aniżelim się spodziewał.
 Doktór wyjął z kieszeni flaszeczkę i dał łyżkę lekarstwa chorej, której głowę uniósł Galoubet. Agentka otworzyła oczy i nie sprzeciwiając się wcale, połknęła lekarstwo. Oczy jej zwróciły się na doktora i na pytanie jego:
 — Jak się pani czuje? widzi mnie pani? słyszy? rozumie?
 Odpowiedziała słabym głosem:
 — Widzę pana, słyszę, rozumiem.
 — Czy panią co boli.
 — Nic mnie nie boli, tylko cała się czuję potłuczoną.
 — A głowa?
 — O! myśleć mogę jak najlepiej! Od paru godzin wcale nie śpię, tylko myślę!... o myślę!.... która godzina?
 — Około dziesiątej.
 — Dziesiąta! już... no, wstanę!
 — Malignę ma! — szepnął Galoubet.
 — Chce pani wstać? — zapytał doktor. — Cóż znowu!
 — Muszę!
 — Ależ to szaleństwo!
 — Nie! powinnam być na nogach. Mam bardzo wiele do załatwienia rzeczy ważnych!
 — Czy pamięta pani, od czego miała pani wczoraj uderzenie krwi do mózgu?
 Pani Rosier wstrząsnęła się całem ciałem.
 — Tak pamiętam!
 — Więc pani widziała go? — spytał żywo Galoubet. — Tego, co po list przyszedł.
 Brwi pani Rosier zmarszczyły się. Twarz jej bardziej jeszcze pobladła.
 — Tak... — szepnęła — widziałam go.
 — I poznała go pani?
 — Poznałam.
 — I któż on był?
 — To był Lartigues.
 — Zatem — wtrącił doktor — uderzenie krwi do głowy spowodowane zostało niespodziewanym widokiem człowieka, którego pani nazywa Lartigues’em?
 — Tak, właśnie. Człowiek ten niegdyś wiele mi złego wyrządził, widok jego raził mnie jak piorunem; ale teraz to przeszło, zapewniam pana. Przyszłam już do siebie zupełnie. Koniecznie pragnę wstać. Jak wszyscy z pokoju tego wyjdą, zaraz wstanę i będzie pan miał dowód, że siły mi już wróciły.
 — A ja pani powtarzam, że po tak silnem wstrząśnieniu nieostrożnie, a nawet niebezpiecznie byłoby wstać z łóżka tak prędko.