Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/73

 Pomimo zwykłej pewności siebie. Verdier gwałtownie zadrżał i zmienił się na twarzy.
 Ogarniał go niezmierny przestrach.
 Lartigues domyślając się co się w nim działo, spiesznie zabrał głos chcąc go uspokoić.
 — Ten pan — rzekł — jest wysłańcem „Pięć-czwartego“.
 — Wysłańcem „Pięć-czwartego“ — zawołał Verdier.
 — „Pięć-czwarty“ jest w Paryżu?
 Zadając to pytanie patrzał na Maurycego z nieufną miną, która nie mogła ujść uwagi młodzieńca.
 Ten udając, że nic nie widzi, albo przynajmniej, że go to nie obchodzi, odpowiedział:
 — Jest w Paryżu.
 — Widziałeś się pan z nim?
 — Widziałem.
 — Czemuż nie przyszedł tylko panu poruczył załatwienie tego, co sam powinien był uskutecznić?
 Z przyczyny, że tego uczynić nie mógł.
 — Nie mógł!....
 — Najzupełniej.
 — Z przyczyny?
 — Z najlepszej dla wszystkich. Osądźcie panowie sami: „Pięć-czwarty“, członek stowarzyszenia „Pięciu“, podróżujący pod nazwiskiem Jonatana Wilda i który przybył z Londynu do Paryża, nie żyje.
 — Nie żyje! — powtórzyli Verdier i Lartigues spoglądając na siebie.
 Maurycy uczynił znak potwierdzający.
 — I w jaki sposób zakończył życie? — zapytał Lartigues.
 — Zamordowany.
 — Zamordowany! — zawołał Verdier.
 — I on także zamordowany!... przeczuwałem to! Nie dosyć było Jenny! A morderca? — mówił dalej zbliżając się nagłym ruchem do Maurycego, który był obojętny.
 Na ustach tego ostatniego igrał dziwny uśmiech.
 Ukłonił się kolejno obudwom i odpowiedział tonem lodowatym, ostrym jak ostrze noża stalowego.
 — Mordercą to ja jestem.
 — Pan! — zawołali jednocześnie mniemany Belgijczyk i ksiądz fałszywy.
 — Tak jest... panowie.
 — Ach! Nędzniku!
 I jednocześnie dwa rewolwery wymierzone zostały w piersi mordercy, który się uśmiechnął i wzruszył ramionami.
 — Czyż panowie sądzicie, że się zlęknę? — zapytał — mylicie się bardzo! Wiem aż nadto dobrze, że nie popełnicie głupstwa, aby