Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/79

XXII.

 Mniemany ksiądz uśmiechnął się i odparł:
 — Nie będziemy wymagali bezużytecznych ofiar. Zatrzymaj pan swoją kochankę, lecz nie zapomnij, nie zapomnij nigdy, że kobieta jest kamieniem potknienia na drodze człowieka i że, gdy ten czuje się niezwyciężonym, bywa zwyciężonym przez kobietę!
 — Z tej strony nie ma się czego obawiać... — odpowiedział Maurycy.
 — W chwili, gdy moja kochanka stanie się niebezpieczną, zdruzgoczę ją bez wahania. Teraz znacie moje zasady i moje żądania, zatem o więcej już nie pytajcie. Potrzebujecie zucha silnego i pewnego, ja jestem tym zuchem, którego wam potrzeba i dowiodę wam tego, gdy mnie przyjmiecie do spółki. No! decydujcie się!
 — Jeszcze chwilę — rzekł Verdier. — Ostatnie pytanie. Zapewniłeś nas pan, że przedsięwzięte zostały wszelkie środki, czyniące niepodobnem odkrycie w tobie sprawcy podwójnej zbrodni z zeszłej nocy.
 — Jestem tego pewny.
 — Jakim sposobem doszedłeś pan do popełnienia tej zbrodni? Kto cię postawił na tropie naszej tajemnicy?
 — Chcecie to wiedzieć?
 — Koniecznie.
 — Więc wam powiem, ale uprzedzam, że odkrycie tajemnicy o której mowa, nie kosztowała mnie ani wielkich wysiłków rozumu, ani uczonych kombinacji.... Odkrycie to, winienem panu, księże Meryss.
 — Mnie! — zawołał Verdier osłupiały.
 — Tak.
 — To niemożebne!
 — Wstrzymaj się pan nim osądzisz, jest temu dziewięć dni.
 — Dziewięć dni? — powtórzył fałszywy ksiądz.
 — W lasku Vincennes. Czy pan sobie nie przypominasz?
 — Nie.
 — Więc dopomogę pańskiej pamięci. Przypomnij pan sobie, żeś czytał list.
 W umyśle Verdiera nagle się rozjaśniło.
 — List od Michała Bremont! — zawołał.
 — Tak jest!
 — Ależ ten list, po przeczytaniu ja podarłem i kawałki rzuciłem na wiatr.
 — Prawda.
 — Z resztą byłem sam jeden.