Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/8

nie piśnij o tem, coś tu słyszał. Nawet Ferrot niech się o tem dowie tutaj dopiero... zabezpieczymy się od gapiów, bo nic nieznośniejszego niema nad tych natrętów.
 — Możesz pan być spokojny, panie dozorco.
 Drugi stróż odszedł w tę samą stronę, co pierwszy.
 — Ja mogę dostarczyć obcęgów i młotka — rzekł Cabirol — może się to przyda.
 — Masz pan słuszność, przezorność większa nie zawadzi. Poślij pan którego ze swych robotników po narzędzia, na wszelki przypadek, gdyby trzeba było łamać zamek.
 Jeden z robotników odłączył się od gromadki i pobiegł ku nowo wybudowanemu grobowi.
 — A to dopiero przykra awantura — mówił dalej dozorca, zwracając się do otaczających go ludzi, a raczej na głos mówiąc do nich — cmentarz naturalnie pilnowany jest dobrze, dyżurni chodzą przez całą noc, no i widzicie, co się stało. Nie mamy nic sobie do zarzucenia, sumienie nasze czyste, ale to nie przeszkodzi sędziom oskarżyć nas o opieszałość! Bardzo niemiła awantura, bardzo niemiła!
 Jakkolwiekbądź wolno szedł człowiek z wiankiem nieśmiertelników, zrównał się wreszcie ze stojącymi. Zbliżywszy się do gromadki, skłonił się wszystkim i zapytał grzecznie z nieśmiałą miną:
 — Co się tutaj stało?
 — Ot, mamy już jednego gapia — pomyślał dozorca. Nie przeszkodziło mu to jednak wywzajemnić się ukłonem i odpowiedzieć, wprawdzie raczej paltotowi, obszytemu futrem, niż pytającemu:
 — Stała się tu rzecz bardzo przykra...
 — Przykra? — powtórzył nieznajomy.
 — Tak, panie... nocy dzisiejszej spełnione zostało morderstwo na cmentarzu Pere Lachaise, na cmentarzu tak dobrze strzeżonym!
 — Prawda, widzę na śniegu coś czerwonego — rzekł człowiek w paltocie futrzanym — czyżby to była krew?
 — Tak, to krew.
 — Skądże się wzięła?
 — Z tego grobowca... spojrzyj pan, pode drzwiami krwawa kałuża.
 — Więc zbrodnię popełniono po za temi drzwiami?
 — Tak, i gdyby żelazo było przezroczyste, ujrzałbyś pan trupa kobiety, leżącego na płytach.
 Człowiek w paltocie futrzanym po raz drugi drgnął. Nerwowy dreszcz przebiegł mu po twarzy. Powieki opuściły się na oczy, a warga dolna zatrzęsła się z lekka. Wzruszenie to objaśnić było można zdziwieniem i zgrozą.
 — Trup kobiecy — zawołał nieznajomy — to bardzo dziwne, to okropne!