Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/91

 — Proszę Pana, chciej obejrzeć prawą rękę zmarłej — rzekł sędzia śledczy. — W zaciśniętych palcach trzyma ona jeszcze promień jasnych włosów. Objaśniono nas, że zabójca był jasnym blondynem. Jak pan sądzisz, czy to są jego włosy?
 — Zdaje mi się, że tak musi być z pewnością, gdyż to są włosy krótkie, wyrwane, a nie ucięte.
 Pan de Gibray wziął włosy, zawinął w papier i schował do pugilaresu.
 Doktor rzuciwszy ostatnie spojrzenie na trupa kobiety, przeszedł do trupa mężczyzny i zadrżał, ujrzawszy otwartą ranę w lewym boku.
 — Te obadwa trupy — zapewne zostały znalezione razem? — zapytał sędziego śledczego.
 — Nie panie, jeden na cmentarzu Pere-Lachaise, a drugi w powozie publicznym przy ulicy Ernestine.
 — Jednakże uderzone, zostały tą samą bronią.
 — Czyś pan tego pewny?
 — Jeżeli nie pewny, to przynajmniej przekonany i pan to przekonanie podzielisz. Patrz pan na te rany. U kobiety są one dawniejsze o kilka godzin, niż u mężczyzny i pomimo zgniecenia mięśni kształt otworów jest u obojga podobny. Jeżeli rany mężczyzny są szersze, to dla tego, że broń została zagłębioną więcej, aż po rękojeść, lecz ostrze broni zostawiło ślad trójkątny, pan to widzisz tak dobrze, jak i ja. Czyż się pan przekonał?
 — Przekonałem się i teraz i wprzódy — odpowiedział pan de Gibray — a przekonanie pańskie utwierdziło mnie. Tak jest, taż sama broń, w tejże samej ręce uderzyła te dwie ofiary. Czy nie mógłbyś pan nas objaśnić, o której godzinie te zbrodnie mogły zostać popełnione?
 Doktor długo przyglądał się trupom.
 — Zgon kobiety nastąpił jakie dwadzieścia cztery godzin temu — rzekł — mężczyzny dwanaście lub najwięcej czternaście.
 — Więc omyłka jest niemożliwa — zawołał pan de Gibray.
 — Młody blondyn, widziany przez świadka, wchodził właśnie o trzeciej po południu do grobowca. To on zadał cios tej nieszczęśliwej. Drugie morderstwo popełnione zostało około pierwszej po północy w powozie Cadeta przez tegoż samego młodzieńca. Godziny zgadzają się doskonale. Jeszcze jedno pytanie, doktorze.
 — Proszę, pytaj pan, jestem na rozkazy.
 — Dla jakiej przyczyny miał zamordowany człowiek rękę na temblaku?
 Czy pan jesteś tego pewny?
 — Tak jest, powiedział nam o tem stangret.
 Doktor długo i bacznie oglądał obie ręce, dotykał mięśni i muskułów, zginał w stawach.
 — Nie widzę — rzekł — żadnego wybicia, ze stawu, żadnego