Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/97

 Naczelnik wydziału śledczego wyszedł z gabinetu i wydał polecenie agentowi Martelowi, który poszedł po stangreta z ulicy Ernestyny.
 — Cadet — rzekł do niego pan Gibray.
 — Poszukajno dobrze w pamięci. Potrzebuję dokładnie wiedzieć, jak długo stałeś tutał ostatniej nocy, czekając na pociąg, przychodzący o pierwszej.
 — Już to mówiłem panu sędziemu.
 — Powtórz raz jeszcze.
 — Przyjechałem tu o trzy kwadranse na pierwszą. Czekałem blisko dwadzieścia minut.
 — Panie sędzio — zauważył naczelnik wydziału śledczego — nie zapytałeś pan odbiorcy biletów, czy ów młodzieniec, pytając o objaśnienia, dobrze mówił po francusku.
 — Prawda... Słyszałeś pan pytanie. Odpowiedz pan.
 Oficjalista odpowiedział w istocie:
 — Młody człowiek dobrze mówił po francusku, — ale z wybitnym akcentem.
 — Jakim?
 — Nie znam — się na tem, ale mi się zdaje, że to był akcent północny.
 — To nasz ptaszek! — zawołał Paweł de Gibray.
 — W tem wszystkiem musi być nieporozumienie łatwe do wyjaśnienia. Czy się pociąg z Calais nie spóźnił?
 — I owszem, panie, — odparł zawiadowca — spóźnił się o dwadzieścia minut.
 — No, to już się wszystko wyjaśnia. Młody człowiek pokazawszy się tutaj, kazał się tak najspieszniej zawieźć na ulicę Saint-Mande, gdzie zmienił dorożkę i powróciwszy, był widziany przez odbierającego bilety, jak się przechadzał i oczekiwał.
 — Być może — rzekł oficjalista, któremu rzecz ta wydawała się niemożliwą — ale mi się zdaje, żem go widział wprzódy.
 W tej chwili Jodelet i Martel weszli w towarzystwie posługacza kolejowego.
 — Co tam, Jodelet? — zapytał naczelnik wydziału śledczego.
 — Proszę pana, prowadzimy tego oto zucha, z którym rozmawiałem na dworze, który, jak mi się zdaje, dostarczy nami cennego objaśnienia co do jasnowłosego młodzieńca.
 — Czyś widział tego młodego człowieka? — zapytał żywo sędzia śledczy zwracając mowę do posługacza, który odpowiedział:
 — Młodzieniec w szalu, binoklach, z jasnemi faworytami? tak jest panie. Wysiadał z powozu i zapytał mnie, czy pociąg z Calais nadszedł. Ja odpowiedziałem, że chyba nie. Wtenczas ujrzałem, jak szedł do drzwi, a potem wrócili i wsiadł do powozu.
 — Czy on dobrze mówił po francusku?