Strona:Złoty Jasieńko.djvu/118

 — Ale bo! goły jest, dasz więcéj dwa złote.
 Czerwony nos z uśmiéchem w milczeniu rękę wyciągnął, a pan Klemens włożył w nią po namyśle półtora rubla.
 — Idź, rzekł, a prędko, na dziś wieczór mi tego potrzeba.
 Nagle odchodząc już, zwrócił się.
 — Słuchaj panie Michale, ty znasz całe miasto i jego kieszenie?
 — Znam.
 — Gdzieby tu na krótki czas, prędko dostać sto tysięcy.
 Michał aż odskoczył, podniósłszy ręce.
 — Ale! ale! żartujecie!
 — Na prawdę.
 — Sto tysięcy, a kto dziś ma sto tysięcy, i po coby je trzymał?
 — A no tak, dodał po namyśle — juściż wiem kto ma, ale czy da?
 — To moja rzecz.
 — U pana Sebastyana są grube piéniądze leżące, chciał był nabyć kamienicę od Paskiewicza, i ofiarował się mu płacić gotówką przeszło sto tysięcy, ale nabycie do skutku nie przyszło. Rozpatrzył się.
 — Sebastyan. Cechmistrz? rzeźnik?
 — A tak.