Strona:Złoty Jasieńko.djvu/130

 Tramiński był ucieszony, oglądał, pytał, podśpiewywał.
 — Coś mi mój jegomość dziś w bardzo, chwała Bogu, różowym humorze.
 — A no? widzisz to, miałem dwie niemałe pociechy.
 — Na jeden dzień aż dwie! zawołał Wilmuś, to się posypało.
 — Pan Bóg łaskaw, ale potém trzeba będzie zapościć. Ponieważ śniadanie i to dobre — nic mnie nie kosztowało, jestem dłużny Opatrzności i oto — masz złotówkę dla pokrzepienia się, wyjąwszy zawsze, wódkę.
 — Ja już wódki nie piję — rzekł Wilmuś.
 — No! no! dawno?
 — Od czasu, trudno to wytłumaczyć, jak znalazło się tak, że się komuś na świecie przydać mogę.
 Tramiński spojrzał mu w oczy.
 — Dzięki Bogu, zawołał, omyliłem się dwa razy, na tobie i na drugim jeszcze, obu was zbyt źle osądziłem — ciebie żeś niepoprawny, tamtego że zgubiony, bo bez serca, a ma serce! o! ma serce.
 — Wolno spytać? któż to taki! dobrzeby wiedziéć kto ma serce? szydersko ozwał się Wilmuś.
 — Nie znasz go. Mecenas Szkalmierski.
 Na to imię Wilmusiowi wypadło z rąk dłuto spojrzał dziko i jeszcze dziczéj się rozśmiał.