Strona:Złoty Jasieńko.djvu/144

 — Nie, nie ma nic, tylko mi oto gardło spuchło, — odezwał się gospodarz, — nie mogę wyjść, chciałem pogadać.
 Tramiński się rozśmiał ruszając ramionami i pocałował go ściskając oburącz.
 — A toś dobry, mój dobrodzieju, mnie sobie na gawędę zawołałeś? Człowiecze, od tylu lat mnie znasz, wiész, że próżnować mnie nie wolno, weź-że sobie kogo innego co jak waszeć może siedziéć z założonemi rękami.
 — Ale ba, kiedy mi kto inny nie do smaku.
 — Pochlebco ty jakiś — zawołał Tramiński, co ci ze mnie starego? Ja już i gadać się oduczyłem pisząc.
 — No! no! szara godzina, szkody ci nie zrobię, możesz ją staremu przyjacielowi darować.
 — Polciu — moje kochanie — dodał Sebastyan, każ nam przynieść piwa.
 Polcia przybiegła żywo. Tramiński skuliwszy się jeszcze bardziéj przed nią ze wstydu za ubranie, pokłonił się jéj pokornie.
 — Jakto? odezwała się — tatko w zapaleniu gardła będzie piwo pił?
 — W jakiém zapaleniu? u ciebie się w głowie pali! Mnie po prostu sobie boli gardło, a na to kufel piwa przecie zaszkodzić nie może...
 Pocałował ją w czoło.