Strona:Złoty Jasieńko.djvu/145

 — Każ dać dwa kufle bawara, ale jak najlepszego. Tramińskiego wiész jak kocham, dałbym mu wina, ale on go nie lubi, ani ja.
 — Tatku, ale ty nie pij!
 — Ale daj-że mi pokój, już przecie nie taka jestem panienka jak ty, ale stary rzeźnik. Każ dawać bawara i słuchaj ojca rozkazu, choć jesteś od niego rozumniejsza.
 — Pani moja! zawołał Tramiński — ja z panem Sebastyanem gotów jestem pić rumianek.
 Zaczęli się śmiać, ale bawara podano i Sebastyan któremu w gardle paliło, nie wahał się nim ochłodzić.
 — No, rzekł zasiadając w oknie z Tramińskim — co słychać?
 — Dopieroś mnie zagadnął. — Cóż ty chcesz żebym ja słyszał oprócz szelestu przewracanych kart?
 — Jeśli nic nowego nie wiész, to skomponuj.
 — Dalipan, panie Sebastyanie, ty dziś odemnie dzikich rzeczy wymagasz.
 — Bom chory i zły.
 — Ty? zły? a to coś nowego.
 — Zły, jak mnie widzisz, zły na Paskiewiczów. Nie chcą sprzedać, i nie chcą.
 — Nie chcą?
 — Sprzedaliby, ale już mówią o stu siedemdziesięciu.